لِكَيْلاٰ تَأْسَوْا عَلىٰ مٰا فٰاتَكُمْ وَ لاٰ تَفْرَحُوا بِمٰا آتٰاكُمْ وَ اَللّٰهُ لاٰ يُحِبُّ كُلَّ مُخْتٰالٍ فَخُورٍ (٢٣) حدید

تا هرگز بر آنچه از دست شما رود دلتنگ نشوید و به آنچه به شما می‌دهد مغرور و دلشاد نگردید، و خدا دوستدار هیچ متکبر خودستایی نیست

چرا اندوه؟!

قرآن در تحلیل چرایی اندوه به توصیف هستی شناختی و اعتقاد و بینش ها و نگرش های افراد می پردازد و در تحلیل و علت یابی اندوه می فرماید : از آن جایی که انسان نمی داند مالک هستی خداست و نمی پذیرد که خداوند هر کاری را در دنیا و جان و جامعه و جهان بر اساس حکمت انجام می دهد و به هر کسی چیزی را به علم و دانایی و نیز توانایی می بخشد و یا می گیرد؛ زیرا با این دادن و گرفتن است که حکمت و هدفش بر آورده می شود و انسان و جان و جهان تربیت و پرورش می یابد.

پس اگر باور کنیم که هستی ملک خداوندی است که حکیم و علیم و قدیر و رحمان است؛ دیگر نسبت به از دست داده ها اندوهگین نمی شویم و نسبت احتمال از دست دادن ترسان و هرسان نمی گردیم؛ چنان که وقتی چیزی به ما داده شد، بزن و برقص راه نمی اندازیم و رفتار هیجانی شدید فرح به ما دست نمی دهد.(حدید، آیات 22 و 23)
با این نگاه است که می توانیم از اندوه و حتی ترس رهایی یابیم و به مقام سرور باطنی برسیم و آرامش در جان ما مقام گیرد و هرگز گرفتار حزن و ترس و تشویش نشویم.