شعبان، مسیری به سوی مهمانی خدا

 در صلوات شعبانیه داریم که: «كَانَ رَسُولُ الله صَلّی الله عَلَيْهِ وَ آلِهِ يَدْأَبُ فِي صِيَامِهِ وَ قِيَامِهِ فِي لَيَالِيهِ وَ أَيَّامِهِ …»؛

 پیامبر در همه‌ی ماه‌ها اهل قیام و صیام و این‌ها بود ولی به صورت خاص ظاهراً شعبان ویژگی داشته است که به شدّت حضرت در این ماه اهل قیام و صیام بودند.
 باید از خدا خواست که «اللَّهُمَّ فَأَعِنَّا عَلَى الِاسْتِنَانِ بِسُنَّتِهِ فِيهِ» امید است که ما هم بتوانیم به سنّت پیغمبر یک عمل بکنیم و سنّت برگیریم.

مکرّر در دعاها نقل شده است که حضرات هر چه به اواخر شعبان می‌رسیدند، می‌فرمودند

«اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَكُنْ غَفَرْتَ لَنَا فِيمَا مَضَى مِنْ شَعْبَانَ فَاغْفِرْ لَنَا فِيمَا بَقِيَ مِنْهُ» خدایا اگر در آنچه که از شعبان گذشته است ما را نیامرزیدی - و این ورود خوبی به ماه رمضان نیست - در این مقدار باقی‌مانده‌ی آن ما را بیامرز و ببخش و پاک کن.

این دعا از آن جهت است که این استعداد و آمادگی برای ماه مبارک رمضان فراهم بشود؛ چون که بدون استعداد نمی‌شود.