روزمان را با قرآن آغاز کنیم

مومن محزون از این است که چرا دین به دست وی زنده نشده است

آیه ۳۸ بقره: «قلنا اهبطوا منها جمیعا فاما یاتینکم منی هدی فمن تبع هدای فلا خوف علیهم ولا هم یحزنون»

(گفتیم: «همگی از آن، فرود آیید! هرگاه هدایتی از طرف من برای شما آمد، کسانی که از آن پیروی کنند، نه ترسی بر آنهاست، و نه غمگین شوند.»)

«قل ان الله هو الهدی» هدایت تنها از سوی وحی می آید. پس تبعیت از هدایت پیامبر و خدا، تسلیم مطلق در برابر قانون خدا و عدم پذیرش قوانین غیر الهیست.

اگر هدایت خدا را پذیرفتیم باید اولاً ترس از عاقبت و امید به رحمت خدا داشته باشیم، ثانیاً تمام قوانین فردی و اجتماعی و سیاسی خدا در قرآن را پذیرفته و عمل کنیم.

خداوند فرمود اگر هدایت مرا پذیرفتید کاری میکنم دیگر ترسی نداشته باشید. در یک آیه دیگر، خدا به بهشتیان گوید حالا دیگر ترسی ندارید یعنی من به قولم عمل کردم. در آیه سوم هم مومنان به جهت عدم حزن از خدا تشکر میکنند.

در مسائل شخصی، داستان حضرت موسی را میگوید که به مادرش گوید به تو گفتیم فرزندت را در رود رها کن و حالا فرعون، او را به تو میسپارد که حزن و ترس از تو برداشته خواهد شد!

در مسائل اجتماعی هم گوید محزون نباشید که شما پیروزید بعد گوید بزودی مکه را فتح میکنید که فتح شد. لذا همیشه خدا به وعده اش عمل میکند چه در دنیا چه در آخرت؛ چه در مسائل شخصی چه اجتماعی.

مومن از خدا ترس داشته و محزون از این است که چرا دین به دست وی زنده نشده است؛ نه اینکه مومن اصلا حزنی ندارد. خدا به پیامبر گوید اگر توافقی با کافران و مشرکان کرده ای و میترسی به آن عمل نکرده و نقضش کنند توافق را به سمت آنها پرت کن و عمل نکن.

خوف مذموم نیست اما خشیت مذموم است. خشیت، یعنی (کسی را مبدا اثر دانستن) لذا خشیت جز از خدا ممنوع است اما خوف، ترتیب اثر عملی است مثلا انسان از مار بخاطر نیش زدن بترسد. این ترس، مذموم نیست پس پیامبر هم از نقض عهد میترسد.

قول خدا مبنی بر عدم خوف دائمی، تنها مخصوص آخرت است و در دنیا، انسان ترسهایی دارد که طبیعی است.

 مفسر: علامه جوادی آملی /تدوین : رجبعلی بازیاد