تب دارترین تب زده ی بستر دردم
پر سوز ترین زمزمه ی حنجر دردم

رنگ رخ من بر همگان فاش نموده
در باغ نبی جلوه ی نیلوفر دردم

فریاد عطش زد دهن سوخته ام تا
تر شد لب خشکیده اش از ساغر دردم

جای عرق از چهره ی من زهر چکیده
پیغامبر خسته دل باور دردم

بر زیر گلوی جگرم دشنه کشیدند
من کشته ی تیغ شرر لشگر دردم

آتش فکند بر قد وبالای سپیدار
یک ذره ی ناچیز ز خاکستر دردم

خون گریه کند اخترو مهتاب برایم
افلاک شده مستمع منبر دردم