آقا بقربانت

ردای امامت مبارک 

هستید ولی نیستید…

و این غم انگیزترین نوع بودن است.

راستش از اینکه به بودنی اینچنین عادت کنیم می‌ترسم.

از عادت به ظلم و جنگ و بی‌عدالتی و از عادت به روزمرگی و دلخوش بودن به آن می‌ترسم.

من اصلا از شاد بودن بی‌شما می‌ترسم!

 مگر نه اینکه امام حیّ و حاضرید؟

پس چرا ما شما را لا‌به‌لای شیرینی‌ها و تلخی‌های زندگیمان فراموش کرده‌ایم؟

یاد ما از خاطر شما نمی‌رود ولی من از اینکه یاد شما را از خاطر ببریم می‌ترسم.

 چه کنیم؟! ضعیفیم و فراموشکار… برگردید تا بیش از این بنده دنیا نشده‌ایم.

الّلهُـمَّ‌عَجِّــلْ‌لِوَلِیِّکَ‌الْفَـــرَج