و النّباء العظیم
و او خبر بزرگ است.
{عمَّ یتسائَلون*عن النّباءِ العَظیم}/۱و۲نباء

ابن نباته می گوید:
مردم هرچه سعی كردند كه نور علی را خاموش كنند، نشد؛ بلکه یك صیحه به صیحۀ قیامت اضافه شد!

قیامت صیحه اش خیلی بزرگ است!
در قیامت صداها، جمالها و جلالها هست! قیامت عجیب است؛ بهشت و جهنّم دارد!
اینکه یك صیحه بر صیحۀ قیامت اضافه شد، یعنی وقتی علی را در میان مردم معرفی كردند، همان مُنکرها مدام خواستند مخفی كنند، ولی مکرّر خودش آمد و ظاهر شد و تمام عالَم را از بهشت و جهنّم پُر كرد. او بهشت مؤمنین و محبّین است و جهنّم كافرین و مشركین.

او دو دست دارد، یك دستش آتش است و یك دستش گل؛
به مؤمنین می گوید: “بوی گل می دهد؛ بفرما بو كن و برو به بهشت!”

و به آن آتش می گوید: “ای جهنّم، او را دربربگیر!”

امیرالمؤمنین قسمت كنندۀ بهشت و جهنّم است.

بارالها! بارانى پر بار بر ما بفرست

اللَّهُمَّ فَاسْقِنَا غَيْثَکَ وَلاَ تَجْعَلْنَا مِنَ الْقَانِطِينَ، وَلاَ تُهْلِکْنَا بِالسِّنِينَ وَلاَ تُؤَاخِذْنَا بِمَا فَعَلَ السُّفَهَاءُ مِنَّا; يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ

بار خدايا ! بارانت را بر ما فرو فرست، ما را سيراب کن، از درگاهت مأيوس برمگردان، و با خشکسالى و قحطى ما را هلاک مکن، و به اعمال ناشايسته اى که بى خردانِ ما انجام داده اند، ما را مؤاخذه مفرما، اى ارحم الراحمين !»

خطبه143

طمع کار همواره زبون و خوار است.
نهج البلاغه / حکمت226

 روزی شیخ الشیوخ شبلی در مسجدی رفت تا دو رکعت نماز کند و زمانی را بیاساید. اندر آن مسجد، کودکان به تعلیم مشغول بودند و وقت نان خوردن کودکان بود.

دو کودک نزدیک شبلی نشسته بودند: یکی پسر توانگری بود و دیگر پسر درویشی. در زنبیل این پسر منعم پاره ای حلوا بود و در زنبیل پسر درویش نان خشک بود. پسر درویش پاره ای حلوا خواست.

پسر منعم او را گفت: “اگر خواهی که پاره ای حلوا به تو دهم، تو سگ من باش.” و او گفت: “من سگ توام.” پسر منعم گفت: “پس بانگ سگ کن.” آن بیچاره بکرد و پاره ای حلوا بگرفت. بار دیگر بکرد و پاره ای حلوای دیگر بستد.

شبلی در ایشان می نگریست و می گریست. مریدان پرسیدند: “ای شیخ چه شد که گریان شدی؟” گفت: “نگه کنید که قانع بودن و حریص بودن به مردم چه رساند!

 اگر آن کودک بدان نان تهی قناعت می کرد و طمع از حلوای او برمی داشت سگِ هم چون خودی نمی گشت.”

منبع :عنصرالمعالی کیکاووس بن اسکندر- قابوسنامه – ص 328 و329

غلبه تقدیر خدا بر تدبیر انسان

◽️يَغْلِبُ الْمِقْدَارُ عَلَى التَّقْدِيرِ، حَتَّى تَكُونَ الاْفَةُ فِي التَّدْبِيرِ

«مقدرات بر تقدير و تدبير (ما) غلبه مى كند تا آن جا كه (گاه) آفت به سبب تدبير (انسان) به وجود مى آيد»

پیام اول: هنگامى كه مى بينيم براى انجام كارى نقشه هاى فراوان مى كشيم، مشورت بسيار و مديريت كافى مى كنيم ولى به آن نمى رسيم آگاه مى شويم كه پشت اين دستگاه خلقت، دست باعظمتى است كه چرخه جهان را مى چرخاند

پیام دوم: پيام توكل بر خداست و آن اين كه تنها به تقدير و تدبير و قوت فكر خود اعتماد نكنيم بلكه در همه چيز و در هر كار توجه به مسبب الاسباب داشته باشيم و از او مدد بخواهيم و كمك بگيريم.

پیام سوم: مبادا غرور، ما را بگيرد و از خدا غافل شويم. چراكه گاه مى بينيم همه اسباب فراهم است ولى كارى از پيش نمى رود. يعنى مقدرات طرح ديگرى براى ما ريخته و تلاش هاى ما دربرابر تقدير الهى همچون نقش بر آب است.

نهج البلاغه /حکمت 459

▫️الدَّهْرُ یُخْلِقُ الاَْبْدَانَ، وَیُجَدِّدُ الاْمَالَ، وَیُقَرِّبُ الْمَنِیَّةَ، وَیُبَاعِدُ الاُْمْنِیَّةَ: مَنْ ظَفِرَ بِهِ نَصِبَ، وَمَنْ فَاتَهُ تَعِبَ

روزگار، بدن ها را کهنه و آرزوها را نو می سازد مرگ را نزدیک و خواسته ها را دور می کندکسی که به مواهب آن برسد سخت خسته می شود و کسی که به آن نرسد رنج می برد

حکمت_72