در صدر اسلام چه قبل از هجرت و چه بعد از هجرت و حتی بعد از رحلت رسول‌الله(ص) یک تلاش مجدانه‌ای وجود داشت برای اینکه حرمت پیامبر(ص) را بشکنند؛ یعنی برنامه‌ریزی می‌کردند برای اینکه شأن و شخصیت پیامبر(ص) را پایین بیاورند.

این‌همه آزار و اذیت‌هایی که پیامبر(ص) و انبیاء گذشته تحمل می‌کردند، سرِ چه بود؟ منشأ اصلی این آزارها چه بود؟ بی‌احترامی به ولیّ خدا اقدام اصلی ابلیس است که آن‌ را در دلِ یاران خودش می‌اندازد و در رفتار آنها تجلی می‌دهد.

استراتژی اصلی شیطان، شکستنِ حرمت پیامبر و ولیّ خداست؛ این مرکز ثقلِ کفر است! بی‌نمازی، عرق‌خوری، دزدی و همۀ جنایت‌ها، فرعِ این ماجراست. این کارهای بد آن‌قدر بشریت را به قهقرا نمی‌برد که بی‌احترامی به ولیّ خدا می‌بَرد!

وقتی بی‌احترامی به ولیّ خدا استراتژی اصلی ابلیس است، در نقطۀ مقابلش، حرمت‌بخشی به ولی‌الله هم باید وظیفه و راهبرد اصلی مؤمنین در مقابلۀ با طاغوت باشد. لذا هرجا در تشخیص درست و نادرست و یا «أهم فالأهم» تردید کردیم، ببینیم کدام کار، بیشتر حرمت ولی‌الله را بالا می‌برد؟

بر این اساس، احترام گذاشتن به ولیّ خدا باید مهمتر از کارهای خوبِ دیگر، بلکه ارزشمندترین کار باشد. کمااینکه چندین بار در روایات فرموده‌اند: وقتی پیاده برای زیارت امام حسین(ع) حرکت می‌کنی، هر یک قدمی که برمی‌داری، ثواب یک حج دارد!

بی‌حرمتی به ولیّ خدا در کربلا و روز عاشورا به اوج خود رسید. قتل و شهادت امام حسین(ع) فرعِ ماجراست؛ اصل ماجرا این بود که حرمت ایشان شکسته شود.
برای مقدمه‌سازیِ ظهور، باید حرمت ولیّ خدا را بالا ببریم و جلوی بی‌حرمتی‌ها را بگیریم و چه کاری بهتر از این زیارت اربعین باعث حرمت‌بخشی به ولیّ خدا می‌شود؟

اگر بخواهی مقدمات ظهور را فراهم کنی، ارزشمندترین کار، این است که حرمت‌گذاری برای ولیّ خدا را بالا ببری و در جامعه و جهان نهادینه کنی.

امروز، عالی‌ترین تجلیِ این حرمت‌گذاری، همین پیاده‌روی باعظمت اربعین است.

چگونه می‌توانیم مانند اربعین شکوهی از احترام برای ولیّ خدا در جهان ایجاد کنیم تا مردم جهان بفهمند که ولیّ خدا این‌قدر برای ما حرمت دارد!
هیچ کاری مثل پیاده‌روی اربعین نمی‌تواند این اثر را داشته باشد.

زیارت اربعین و عظمت این اجتماع حولِ ولیّ خدا، حداقل کاری‌ است که می‌توانیم انجام دهیم و خدا هم دلها را به این سمت هدایت کرده است تا بیشترین حرمت‌بخشی برای امام حسین(ع) انجام شود؛ یعنی همان ولیّ خدایی که بیشترین بی‌حرمتی در حقش صورت گرفته است.

حرمت حسین(ع) در کربلا شکسته شده است و این حرمت باید برگردد تا بشریت روی سعادت ببیند و ما برای همین، به اربعین می‌رویم.

بیایید یک انتقام تاریخی از بی‌حرمتی‌هایی که نسبت به اولیاء خدا شده است، بگیریم و این تاریخ شومِ بشری را تمام کنیم؛ تاریخی که در آن به ولیّ خدا بی‌احترامی شده است. از کجا شروع کنیم؟ از همان نقطه‌ای که در آن بیشترین بی‌احترامی صورت گرفت؛ یعنی کربلا. بیایید پیاده و پابرهنه برویم.

شما در این پیاده‌روی اربعین، خونِ شهدا را به ثمر می‌نشانی، و ریشۀ ظلم و تباهی را از بین می‌بری و مقدمه برای نجات عالم بشریت فراهم می‌کنی.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی استاد پناهیان

غریبی، بی‌کسی، منزل به منزل
خبر دارد ز حالم چوب محمل
چهل روز است در سوز و گدازم
فقط خاکستری جا مانده از دل

چه بارانی دو چشم آسمان است
چه طوفانی دل این کاروان است
کنار قبر سالار شهیدان
همه جمعند و زینب روضه ‌خوان است

شبیه آتش است این اشک خاموش
که می‌ بارد ز چشمان عزاپوش
رباب است این که با لالایی خود
کنار خیمه‌ ها رفته ست از هوش

به مناسبت فرا رسیدن اربعین شهادت سید و سالار شهیدان و پیاده روی زائران حسینی، قطعات مداحی (فارسی و عربی) با نوای حاج میثم مطیعی و علی فانی به صورت صوتی آماده دریافت می باشد.

کلُّ زمانٍ جدیدْ … فیهِ یزیدٌ جدیدْ (مداحی فارسی و عربی حماسی)

کربلا شعلة لیس تطفی (مداحی فارسی و عربی)

یا سیّدی خُذنی (مداحی فارسی و عربی)

جان خواهرت بر لب آمده،بر خیز و ببین زینب آمده(علی فانی)

 
 
 اشعار مدح امام حسین علیه السلام

فراق کربلا

***

خون چرا از دوری خاکت نبارم؟ کربلا

مانده‌ام من بی تو از دنیا چه دارم کربلا

گفته‌اند از آسمان‌ها، من ولی از کودکی

در هوای بوی خاکت بی‌قرارم کربلا

روزها را هی شمردم تا که شد وقت سفر

تا بیایم لحظه‌ها را می‌شمارم کربلا

دست خالی آمدن سوی تو خوش اقبالی است

دارم آه و تشنگی در کوله بارم کربلا

خاک ما گِل کرده‌اند از روز اول با فرات

زاده‌ی عشق تواند ایل و تبارم کربلا

بی‌قرار از دیدن سقای تشنه پیش آب

اشک ریزان تا قیامت روزه دارم کربلا

من کبوتر نیستم - حالا بماند چیستم -

هر چه هستم، بسته بر این در مهارم کربلا

با ملائک‌ روضه می‌گیریم بگذارند اگر

ذره‌ای از تربتت را در مزارم کربلا

«عاقبت خاک گِل کوزه گران» هم گر شوم

با نسیم آید به سوی تو غبارم کربلا

آمدم، رفتم، چه می‌شد برنگردم یک سفر

مثل حر روزی بگیری در کنارم کربلا

 
قاسم صرافان … اشعار مدح امام حسین علیه السلام، اشعار کربلا
 

کارشناس فقهی آستان مقدس حضرت معصومه(س) در تبیین حکم فقهی لعن و نفرین دشمنان اهل بیت(ع) گفت: برائت از دشمنان اهل بیت(ع) باید در تمام طول سال الگوی زندگی یک مسلمان باشد.

حجت الاسلام والمسلمین افتخاری، کارشناس فقهی آستان مقدس حضرت معصومه(س) در شبستان امام خمینی(ره) با اشاره به این که تولی و تبری از اصول و فروع دین بوده و به معنای دوستی با دوستان خدا و دشمنی با دشمنان خداوند است، گفت: امام رضا(ع) در یک حدیث نورانی در این زمینه می فرمایند«كَمالُ الدّينِ وِلايَتُنا وَالبَراءَةُ مِن عَدُوِّنا»كمال دين، در ولايت ما و بيزاري از دشمنان ماست.

وی افزود: همچنین امام سجاد(ع) در یک حدیث نورانی می فرمایند«مَن اَحبَّ اَعداءَنا فَقَد عادانا وَ نَحنُ مِنهُ بَراءٌ واللهُ عزَّ وجلَّ مِنهُ بَريءٌ» یعنی کسي که دشمنان ما را دوست بدارد با ما دشمني کرده و ما از او بيزاريم و خداوند متعال نيز از او بيزار است.

کارشناس فقهی آستان مقدس حضرت معصومه(س) تصریح کرد: با توجه به احادیث بیان شده اهمیت تولی و تبری به خوبی آشکار می شود و تولی و تبری به این معنا نیست که انسان ظاهر از دشمنان خدا و دشمنان اهل بیت(ع) بیزار باشد بلکه این بیزاری باید در قلب ما و رفتار ما نمود داشته باشد.

حجت الاسلام والمسلمین افتخاری ادامه داد: کسی که در عمل به اصل تولی و تبری پایبند است خط خود را از خط دشمنان جدا کرده، قلبا به آنها میل نداشته و سیره عملی او با دشمنان کاملا متفاوت است و فقط بر اساس سیره عملی اهل بیت(ع) عمل می کند؛ بنابراین کسانی که در ظاهر ادعای تولی و تبری دارند ولی عملا در خط و مشی دشمنان اهل بیت(ع) حر کت می کنند به این اصل از اصول دین معقتد نیستند.

ادامه »