فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِيلًا

صبر و آرزو

چيزی که باعث می‌شود انسان به آرزوهايش برسد صبر و حوصله است. چرا کشاورز دست به محصول پيدا می‌کند ؟ زيرا حوصله می‌کند. اگر امروز گندم می‌کارد فردا خاک‌ها را کنار نمی‌زند که ببيند ريشه زده يا نه و می‌داند که بايد حوصله کند و خودش بايد بيرون بيايد. قرآن می‌فرماید اگر می‌خواهيد به محصولی دست پيدا بکنيد بايد از صبر کمک بگيريد.

يک از جاهایی که صبر مطرح است، حرف مردم است. خدا می‌فرماید بر حرف مردم صبر کنید و از کوره در نروید. خداوند به پيامبرش فرمود صبوری کنید، ما تو را می‌بينيم هرکس هر چه می‌خواهد بگويد بگويد و بعد می‌فرماید از نماز کمک بگير. نماز همان اندازه به ما کمک می‌کند که ما کمک به نماز می‌کنيم. ما نماز را می‌سازيم و نماز هم ما را می‌سازد.

ما نماز را ميسازيم و نماز هم ما را می‌سازد.

نماز مثل خيمه است. يک وقت شما در زمستان بالای قله‌ی هيماليا می‌رويد، چادر می‌زنيد و راحت هم هستيد ، اين خيمه غير از خيمه‌ای است که در شبها در پارک می‌زنيد . اگر اين را به قله ببريد اصلا نمی‌توانيد آنرا نصب کنيد. نماز مثل خيمه است. زمانی می‌توانيد از نماز کمک بگيريد که نمازت آن قدر ارزش داشته باشد.
‍‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

اينکه قرآن می‌فرماید از نماز کمک بگيريد اين بستگي دارد که ما چه نمازی ساخته باشيم، به همان اندازه به ما کمک می‌کند

تا چه خيمه‌ای ساخته باشيم و چه نمازی خوانده باشيم. پس نماز می‌تواند کمک بکند بشرطی که نماز واقعی باشد. اين نماز برای ما که رشد نکرده ايم بزرگ است. حالا چرا بزرگ است؟ چون جزء ما نشده است.

 اگر نماز جزء وجودی انسان نشود انسان احساس خستگس می‌کند، اما خاشعين احساس خستگی نمی‌کنند. در آيه‌ايی قرآن خاشعين را لطيف معنا می‌کند، قرآن می‌فرمايد: در بيابان گياهی وجود ندارد و خالی است وقتی باران می‌آيد گياهان رشد می‌کنند و بالا می‌آيند پس زمين خاشع هيچ چیز ندارد.
انسان هم اگر واقعا به اينجا برسد که بفهمد چيزی ندارد و تهيدست است، آن وقت باران نماز آن‌را سبز می‌کند، ديگر احساس سنگينی ندارد و راحت نماز را در خودش راه می‌دهد. باران وقتی در خاک می‌بارد فرو می‌رود ولی در آسفالت فرو نمی‌رود و آسفالت آن را پس می‌زند.

معارج، ۵؛ ۱۵۳، بقره.

‍‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌