وسعت رزق

در ماه رمضان رزق خدا رزق وسيعى است؛ چون تنها به تن ما نمى‌خواهد رزق بدهد و تنها نان و آب و كشك و دوشاب نيست؛

عنايت وسيع و گسترده‌اى است كه همۀ ابعاد وجودى ما را در بر مى‌گيرد: تن و حسّ و وهم و حافظه و فكر و تخيّل و تعقل و تفكر و قلب و روح و سرّ مارا، همه را شامل مى‌شود؛ چون يك مراحلى از وجود ما هست كه هنوز خود ما هم آنها را نمى‌شناسيم. او «فَإنَّهُ يَعْلَمُ الِّسرَّ و أَخْفَى» است، او به پنهان‌تر از پنهان ما هم آگاه است.

ما براى او بارز و آشكار شده‌ايم، پيچيدگى‌ها و پوشش‌هايمان براى او حائل نيست. ما نمى‌فهميم كه اين پيچيدگى‌ها با ما چه كرده و اين حجاب‌ها و سترها، چه محروميت‌هايى را بر ما تحميل كرده است.

اعضاى وجود ما هر كدام رزقى مى‌خواهند تا تغذيه شوند و رشد كنند و علامت رشد آنها هم توسعه، گستردگى و زاد و ولدشان است. يك پديده‌اى كه رشد مى‌كند، هم به مرحله‌اى مى‌رسد كه توسعه پيدا مى‌كند و هم به مرحله‌اى مى‌رسد كه تكثير و توليد مى‌كند. اگر من در تفكر و تعقل و قلب و غضبم و در احساس و عواطفم رشيد باشم و قلب من هم قلب رشيدى باشد و رشد بكند، هم بايد توسعه و ظرفيت پيدا كند و هم بايد توليد كند و اثر بگذارد و هم معانى‌اى را كه به دست آورده، پخش كند.

اما وقتى ما به خودمان نگاه مى‌كنيم، مى‌بينيم كه دل ما تنگ و خسته است، فكر ما خسته است، حافظۀ ما، حسّ ما، هيچ كدام از اينها رزقى نبرده‌اند. ما چگونه بايد به اينها رزق بدهيم‌؟ رزق اينها براى ما مجهول است.

برگرفته از کتاب /بهار رویش
به قلم استاد صفایی حائری