قرآن خشوع می ‌آورد، رویش می ‌آورد، باعث حیات ‌میشود. مشکلِ همه ما همین است. لَوْ أَنْزَلْنا هذَا الْقُرْآنَ عَلى‏ جَبَلٍ لَرَأَیْتَهُ خاشِعاً مُتَصَدِّعاً مِنْ خَشْیَهِ اللَّهِ برای رفع این موانع است.

 قرآن به لَو اَنزَلنا اشاره کرده است، یعنی باید قرآن، به گونه ‌ای به دل برسد. اگر قرائت همراه با سرایت باشد، حیات می‌ آید. در بعضی از موارد حتّی راجع به اهل بیت علیهم‌ السّلام دارد که إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَ إِیَّاکَ نَسْتَعین‏ را در نماز، تکرار می‌ کردند و بعد میفرمودند: آن‌ قدر آن آیه را تکرار کردم، تا این‌که آن را از خداوند شنیدم.

 در روایات ذکر شده است که وقتی اهل بیت علیهم‌ السّلام قرآن میخواندند، گویا مستقیم از حق‌ تعالی می‌شنیدند. همه واسطه‌ها برداشته میشد. مهمّ این است که قرآن، بر دل انسان نزول پیدا کند و إلّا ملکوتِ قرآن در جای خودش محفوظ است. من فقط باید دریچه دلم را کمی باز کنم تا قرآن بتواند به سراغم بیاید و در نتیجه، خشوع و حیات بیاید!


 تفکّر قرآنی/حجّت الاسلام و المسلمین حاج شیخ جعفرناصری