تولدي نو
سجده و ذکر سبحان الله
با مراجعه به سيره عملي بزرگان مکتب نجف، خواهيد ديد که از مرحوم آيت الله سيد علي شوشتري تا مرحوم آيت الله قاضي و ديگران، سجدات طولاني داشته‌اند.
نزديک‌ترين حالت قرب بين عبد و حق‌تعالي همين سجده است؛ و ذکر در سجده به تناسب افراد، شاخه به شاخه ميشود؛ ولي ذکر “سبحان الله” بهترين ذکر در حال سجده است.
اين ذکر، تنزيه حق تعالي است. ولي با گفتن سبحان الله مشغول بريدن شاخه‌هاي مختلف علو در خود هستیم و معرفت به حق تعالي، زلال و تنزيه ميشود؛ يعني خداپرستي من که همراه با انواع آلودگي‌هاي شرک‌آلود است، به خداپرستي حقيقي تبديل ميشود.
چه بسا بتوان گفت که ذکر سبحان الله، مقدم بر ذکر يونسيه است؛ به خاطر اينکه در ذکر يونسيه، اول خود حق‌تعالي مخاطب قرار مي‌گيرد و اين حالتي از حضور را مي‌طلبد. کسي که وارد اين مرحله شده، بايد به يک مراقبه‌هاي عملي و توجهات باطني و درک حضور حق تعالي رسيده باشد که بگويد: «لا اله إلّا انت سبحانک».
ذکر «سبحان الله» آرام آرام شخص را به اين مرحله مي‌رساند..
اگر کسي به سجده افتاد و مشغول ذکر «سبحان الله» شد، دريچه‌ها باز ميشود و اين ذکر، تيغ‌هايي که نفس دارد را ضعيف مي‌کند، هر نفسي و هر تيغي که باشد.
حالت سجده، چراغي در دل انسان روشن مي‌کند. هرگاه چراغ روشن شد، نگهداري چراغ مهم ميشود و کار مي‌خواهد. مانند به دنيا آمدن کودک است، اما کودک باطني و معنوي، که بايد رشد کند. تولدي نو مثل تولد يحيي و عيسي عليهما السلام.
ولي به اين مقدمات خيلي بايد ملتزم شد و ذکر بايد مداوم و مناسب باشد. ذکر «سبحان الله» قبل از ذکر يونسيه خوب و مفيد است و انسان را به حالت حضور مي‌رساند و در اين هنگام است که زمان ذکر يونسيه فرا مي‌رسد که بگويد: «لا اله الّا انت سبحانک اني کنت من الظالمين»
اين ذکر نه تنها موانع را زايل مي‌کند که مقتضي را هم ايجاد مي‌کند. اگر انسان در امور معنوي حتي رزق نداشته باشد، سجده برايش رزق مي‌آورد و اين امتياز انسان است. اگر مکتوب نباشد، مکتوب ميشود؛
به شرط اينکه از ناحيه ما طلب باشد. طلبمان را خراب نکنيم. خودمان را فريب ندهيم، به کم قانع نباشيم.
حجت‌الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر ناصری
