مهربان خدای من

تو را…
با یا فارِجَ کُلِّ مَهموم می‌خوانم!
که دل‌گُشای هر اندوهگین هستی!

برای درددل کردن با تو…
نه زمان نیاز است و…
نه مکان!
تو گفته‌ای: فقط بیا…

و حالا…
ایستاده‌ام زیر آسمان آبی تو!
و باصدای بلند اعلام می‌کنم:
آمده‌ام برای آشتی!

مرا بپذیر…
مهربان‌ترین؛ ….خدای عالی اعلاء…

《وَ إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا لِجَنْبِهِ أَوْ قاعِداً أَوْ قائِماً فَلَمَّا كَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَنْ لَمْ يَدْعُنا إِلى‌ ضُرٍّ مَسَّهُ كَذلِكَ زُيِّنَ لِلْمُسْرِفِينَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ 》
( یونس ۱۲)

《وهنگامى كه ضررى به انسان برسد، در حالى كه به پهلو خوابيده يا نشسته و يا ايستاده است، ما را مى‌خواند، ولى چون ضرر را از او برطرف ساختيم، چنان به راه خود مى‌رود كه گويى هرگز ما را براى گرفتارى كه به وى رسيده بود، نخوانده است! اين‌گونه براى اسرافكاران، عملكردشان زيبا جلوه مى‌كند.》

بارها خداوند از ناسپاسى انسان گِله كرده كه در هنگام اضطرار و سختى خدا را مى‌خواند، ولى پس از حلّ مشكل، از خدا غافل مى‌شود و او را فراموش مى‌كند.

نکات مهم

۱- ايمان به خداوند، در عمق روح انسان عجين شده و حوادث تلخ، عامل بيدارى اين وجدان وفطرت خداجوى اوست.
«مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا»

۲- آنان كه دعا و نيايش موسمى دارند، مورد انتقاد و كارشان بى‌ارزش است.
«مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا»

۳- دعا در هر حال جايز است؛ ايستاده، نشسته يا خوابيده. «لِجَنْبِهِ‌، قاعِداً، قائِماً»
۴- نيايش خالصانه، سبب رفع گرفتارى است.
دَعانا … كَشَفْنا
۵- رفاه، زمينه‌ى غفلت است. «فَلَمَّا كَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَنْ لَمْ يَدْعُنا»
۶- انسان، ناسپاس است.
«مَرَّ كَأَنْ لَمْ يَدْعُنا»

۷- آنان كه خدا را فراموش كنند، زندگى مادّى در نظرشان زيبا جلوه مى‌كند. «زُيِّنَ لِلْمُسْرِفِينَ»
۸- فراموش كردن الطاف خداوند، نوعى اسراف است. مَرَّ … لِلْمُسْرِفِينَ‌

۹- هر كس در رفاه، غافل و در گرفتارى دعا كند، مسرف است. “مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا … فَلَمَّا كَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ … زُيِّنَ لِلْمُسْرِفِينَ‌”
۱۰- مرفّهان، از خودراضى‌اند. «زُيِّنَ لِلْمُسْرِفِينَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ»

تفسیر نور محسن قرائتی

فلسفه آزمايشها

خداوند بندگان خود را كه گناهكارند، با كمبود ميوه ها، و جلوگيری از نزول بركات، و بستن در گنجهای خيرات، آزمايش می كند،

برای آنكه توبه كننده ای باز گردد، و گناهكار، دل از معصيت بكند، و پندگيرنده، پند گيرد، و باز دارنده، راه نافرمانی را بر بندگان خدا ببندد،

و همانا خدا استغفار و آمرزش خواستن را وسيله دائمی فرو
ريختن روزی، و موجب رحمت آفريدگان قرار داد و فرمود:

(از پروردگار خود آمرزش بخواهيد، كه آمرزنده است، بركات خود را از آسمان بر شما فرو می بارد، و با بخشش اموال فراوان و فرزندان، شما را ياری می دهد، و باغستانها و نهرهای پرآب در اختيار شما می گذارد)

پس رحمت خدا بر آن كس كه به استقبال توبه رود، و از گناهان خود پوزش طلبد، و پيش از آنكه مرگ او فرا رسد، اصلاح گردد.

 نهج البلاغه، فرازی از خطبه143

لذت‌بردن از حمد خدا یکی از مراتب عالی بندگی است
آدم متکبر نمی‌تواند از خدا تعریف و تمجید کند و لذت ببرد

(شرحی بر دعای افتتاح)

امام‌صادق(ع) دربارۀ آداب دعا می‌فرماید: «در ابتدای دعا به مجد و عظمت الهی توجه کن، تسبیح و حمد خدا را به‌جا بیاور، بر پیامبر(ص) درود بفرست و سپس حاجت خودت را از خدا بخواه!» ؛ این آداب دقیقاً در دعای افتتاح رعایت شده است.

 لذت‌بردن از حمد خدا یکی از مراتب عالیِ بندگی است. هر دلی نمی‌تواند به حمد و ثنای الهی بپردازد؛ آدم باید خیلی نسبت به خدا متواضع باشد و شکوه و عظمت خدا را حس کرده باشد تا زبانش به حمد خدا باز شود.

آدم‌های خودخواه و متکبر نمی‌توانند فروتنانه از خدا تعریف و تمجید کنند، اینها از خودشان خیلی بهتر تعریف می‌کنند یا وقتی دیگران از آنها تعریف کنند، خیلی لذت می‌برند اما خودشان از تعریف خدا لذت نمی‌برند.

استاد پناهیان

 شعبان، مسیری به سوی مهمانی خدا

 در صلوات شعبانیه داریم که: «كَانَ رَسُولُ الله صَلّی الله عَلَيْهِ وَ آلِهِ يَدْأَبُ فِي صِيَامِهِ وَ قِيَامِهِ فِي لَيَالِيهِ وَ أَيَّامِهِ …»؛

 پیامبر در همه‌ی ماه‌ها اهل قیام و صیام و این‌ها بود ولی به صورت خاص ظاهراً شعبان ویژگی داشته است که به شدّت حضرت در این ماه اهل قیام و صیام بودند.
 باید از خدا خواست که «اللَّهُمَّ فَأَعِنَّا عَلَى الِاسْتِنَانِ بِسُنَّتِهِ فِيهِ» امید است که ما هم بتوانیم به سنّت پیغمبر یک عمل بکنیم و سنّت برگیریم.

مکرّر در دعاها نقل شده است که حضرات هر چه به اواخر شعبان می‌رسیدند، می‌فرمودند

«اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَكُنْ غَفَرْتَ لَنَا فِيمَا مَضَى مِنْ شَعْبَانَ فَاغْفِرْ لَنَا فِيمَا بَقِيَ مِنْهُ» خدایا اگر در آنچه که از شعبان گذشته است ما را نیامرزیدی - و این ورود خوبی به ماه رمضان نیست - در این مقدار باقی‌مانده‌ی آن ما را بیامرز و ببخش و پاک کن.

این دعا از آن جهت است که این استعداد و آمادگی برای ماه مبارک رمضان فراهم بشود؛ چون که بدون استعداد نمی‌شود.