کسانی که می خواهند رشد کرده و ترقی و تکامل نصیب آنها شود،این دو بال را باید از قرآن کریم بردارند:

هم تقوا که ترک گناه و انجام واجب است داشته باشند و هم ذکر کثیر.

ذکر یعنی یاد قلبی،ولی در انسانها ذکر بدون زبان نمی شود.بعضی ها عادت و انس به ذکر قلبی ندارند،اما در مادیات ذکر قلبی دارند:آدم به مسافرت می رود و دلش پیش پدر و مادرش است ،اما با خدا اینجور نمی تواند باشد چون قیافه پدر و مادر  را می بیند  اما قیافه خدا را نمی بیند و دور از ذهن انسان است.پس اول باید با زبان ذکر بگوید تا کم کم تعدادی از این ذکرها قلبی شود،تا ذکرهای قلبی کم کم رشد پیدا کند، آنوقت زیاد می تواند انجام دهد؛لذا ذکر قلبی جزء دستورات دینی است و بهمین دلیل است که گفته اند مثلاً بعد از نماز تسبیحات اربعه را ده مرتبه بگویید،یا فلان ذکر را بگویید.منتها ذکر لفظی اگر حضور ذهن و قلب در آن نباشد،اثر ندارد حتی نماز هم اینگونه است و گفته شده مقداری از نماز پذیرفته می شود که حضور قلبی در آن هست و گرنه قبول نمی شود،این توجه دادن انسان ها به یاد و ذکر قلبی است.