موضوع : امام علی علیه السلام و عدالت

نگارنده :خانم رقیه رشیدی

استاد راهنما: سرکار خانم چراغی

چكيده:
رساله حاضر با عنوان امام علي (ع) و عدالت در جهت آشنايي مردم خصوصاً قشر جوان با مقوله عدالت و رابطه تنگاتنگ آن با مساله امامت به عنوان حاكم اسلامي و تبيين جايگاه آن در جامعه، آثار و موانع برقراري آن در تمام زمينه هاي اجتماعي، اقتصادي، سياسي تنظيم شده، كه هدف آن نهادينه سازي باور عدالت محوري در تمام سطوح و اقشار جامعه با نگرشي سازنده بر عملكرد آن حضرت بعنوان حاكم اسلامي
مي باشد.
عدل به معناي دادگري، اندازه و حد اعتدال مي باشد.
عدالت نيز همان قرار دادن هر امري ( اعم از فردي و اجتماعي) در جاي خود و رعايت اعتدال و حد وسط است.
اسلام مكتب عدل و اعتدال است، اهميت خاصي به عدالت داده و آن را تاروپود جامعه و در مسائل اجتماعي، اقتصادي، حقوقي شرط اساسي دانسته است. از ديد پيشوايان معصوم نيز عدالت، ضرورتي است كه بقاي جامعه منوط به آن است و بدون تحقق آن جامعه باقي نخواهد ماند. امام علي (ع) در خصوص عدالت اين گونه تصريح نمودند كه، عدل از جود برتر مي باشد چرا كه عدل امور را به جاي خود مي نهد اما جود امور را از جهت اصلي خارج مي كند واي بسا جود و بخشش سبب بر هم زدن نظام عدالت در اجتماع شود.
عدالت از منظر امام علي (ع) همه جانبه از نوع بينش و نگرش و تمام عیار از نوع روش و منش مي باشد.
عدالت اصلي است كه مي تواند تعادل اجتماع را حفظ كند و همه را راضي نگهدارد، به پيكر اجتماع سلامت و به روح اجتماع آرامش دهد.
ديدگاه امام علي (ع) آن است كه…

ادامه »

به همت مدیریت مدرسه الزهراء سلام الله علیها ، سرکار خانم پورحیدر، به دنبال تعامل با مدرسه علمیه فاطمیه جلفا ، اردوی فرهنگی - تفریحی (طلاب و بصیرت) با حضور اساتید ، کادر و طلاب این مدرسه برگزار گردید.
در طول این اردو که به جهت تقویت روحیه طلاب و آماده سازی آنها برای حضور در امتحانات ترم برگزار شد، اساتید و طلاب بعد از حضور در جمع طلاب مدرسه فاطمیه جلفا ، شرکت در نماز جماعت و سخنرانی حجت الإسلام و المسلمین جناب آقای دانش(در رابطه با مسائل سیاسی و انتخابات و معیارهای قرآنی برای فرد اصلح ) از اماکن تفریحی(آسیاب خرابه) - مذهبی (امامزاده سید محمد) دیدار و زیارت به عمل آوردند.
شایان ذکر که معاونت فرهنگی با پخش بروشورهایی با محتوای انتخابات ، مسابقه طلاب و بصیرت را بین طلاب برگزار کرد.

امام حسین علیه السلام می فرمایند:

در بيان آنچه هنگام ظهور امام زمان عليه‏ السلام رخ مى ‏دهد : بركت از آسمان به سوى زمين فرو مى ريزد، تا آن‏جا كه درخت از ميوه فراوانى كه خداوند در آن می‏ افزايد، می‏ شكند. (مردم) ميوه زمستان را در تابستان و ميوه تابستان را در زمستان میخورند و اين معناى سخن خداوند است كه: (و اگر مردمِ آبادى ‏ها ايمان مى‏ آوردند و تقوا پيشه می كردند، بركت‏هايى از آسمان و زمين به روى آنان می‏گشوديم، ليكن تكذيب كردند)

مختصر بصائر الدرجات، ص 51

اوّلين شب جمعه ماه رجب را «ليلة الرّغائب»گويند; رسول خدا(صلى الله عليه وآله) در روايتى كه فضيلت ماه رجب را بيان مى كرد فرمود: «از اوّلين شب جمعه ماه رجب غافل نشويد كه فرشتگان آن را «ليلة الرّغائب» ناميدند».
آنگاه رسول خدا(صلى الله عليه وآله) اعمالى را براى آن شب به اين كيفيّت بيان فرمود: «روز پنج شنبه اوّل ماه را روزه مى گيرى، چون شب جمعه فرا رسيد، ميان نماز مغرب و عشا دوازده ركعت نماز مى گذارى (هر دو ركعت به يك سلام) و در هر ركعت از آن، يك مرتبه سوره «حمد» و سه مرتبه «إنّا انزلناه» و دوازده مرتبه «قل هو الله احد» را مى خوانى; پس از اتمام نماز هفتاد مرتبه مى گويى: «أللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد النَّبِىِّ الاُْمِّىِّ وَ عَلى آلِهِ» آنگاه به سجده مى روى و هفتاد بار مى گويى: «سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ الْمَلائِكَةِ وَ الرُّوحِ» سپس سر از سجده برمى دارى و هفتاد بار مى گويى: «رَبِّ اغْفِرْ وَ ارْحَمْ وَ تَجاوَزْ عَمّا تَعْلَمُ، إِنَّكَ أنْتَ العَلِىُّ الاْعْظَمُ» بار ديگر نيز به سجده مى روى و هفتاد مرتبه مى گويى: «سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ الْمَلائِكَةِ وَ الرُّوحِ» آنگاه حاجت خود را مى طلبى كه ان شاءالله برآورده خواهد شد.

رسول خدا(صلى الله عليه وآله) در فضيلت اين اعمال فرمود: «كسى كه چنين نمازى را بخواند، خداوند همه گناهانش را بيامرزد… و در قيامت درباره هفتصد تن از خاندانش شفاعت مى كند، و چون شب اوّل قبر فرا رسد، خداوند پاداش اين نماز را به نيكوترين چهره، با رويى گشاده و درخشان و زبانى فصيح و گويا، به سوى قبر او مى فرستد، آن چهره نيكو به وى گويد: «اى حبيب من! بر تو بشارت باد! كه از هر شدّت و سختى نجات يافتى» از آن چهره نورانى مى پرسد: «تو كيستى؟ من تاكنون چهره اى از تو زيباتر نديده ام و بويى از بويت خوشتر به مشامم نرسيده؟!»
آن چهره نيكو پاسخ دهد: «اى حبيب من! من پاداش آن نمازى هستم كه تو در فلان شهر، فلان ماه و در فلان سال به جا آورده اى; من امشب به نزد تو آمدم، تا حقّت را ادا كنم و مونس تنهايى تو باشم و وحشت را از تو مرتفع سازم (و همواره در كنارت بمانم) تا زمانى كه همگى در روز رستاخيز برخيزند و در عرصه قيامت بر سرت سايه بيفكنم. (خلاصه هيچ زمانى پاداش اين كار نيك از تو قطع نخواهد شد)».