دوست دارم که یک شب جمعه

صبح گردد به رسم خوش عهدی

ناگهان بشنوم زسمت حجاز

نغمه ی دلخوش انا المهدی . . .

«تلخ ترین و تاسف آورترین جشن»؛ این توصیفی است که می توانم از این مراسم داشته باشم. مراسمی که متاسفانه مدتی است بین برخی از خانواده ها رواج پیدا کرده. این مراسم مانند خیلی چیزهایی که مد می شود و هیچ ریشه ای ندارد، دارد مثل یک بختک رشد می کند و زیاد و زیادتر می شود.حرف از «جشن طلاق» است. این روزها برخی از زوج ها برای جدایی از هم جشنی برپا می کنند و دوستان و اقوامشان را دعوت می کنند تا جدایی شان را به دیگران اعلام کنند.

منبع:سایت فرهنگ نیوز

کسانی که می خواهند رشد کرده و ترقی و تکامل نصیب آنها شود،این دو بال را باید از قرآن کریم بردارند:

هم تقوا که ترک گناه و انجام واجب است داشته باشند و هم ذکر کثیر.

ذکر یعنی یاد قلبی،ولی در انسانها ذکر بدون زبان نمی شود.بعضی ها عادت و انس به ذکر قلبی ندارند،اما در مادیات ذکر قلبی دارند:آدم به مسافرت می رود و دلش پیش پدر و مادرش است ،اما با خدا اینجور نمی تواند باشد چون قیافه پدر و مادر  را می بیند  اما قیافه خدا را نمی بیند و دور از ذهن انسان است.پس اول باید با زبان ذکر بگوید تا کم کم تعدادی از این ذکرها قلبی شود،تا ذکرهای قلبی کم کم رشد پیدا کند، آنوقت زیاد می تواند انجام دهد؛لذا ذکر قلبی جزء دستورات دینی است و بهمین دلیل است که گفته اند مثلاً بعد از نماز تسبیحات اربعه را ده مرتبه بگویید،یا فلان ذکر را بگویید.منتها ذکر لفظی اگر حضور ذهن و قلب در آن نباشد،اثر ندارد حتی نماز هم اینگونه است و گفته شده مقداری از نماز پذیرفته می شود که حضور قلبی در آن هست و گرنه قبول نمی شود،این توجه دادن انسان ها به یاد و ذکر قلبی است.

زهرى مى گويد: در شبى تاريك و سرد، على بن حسين را ديدم كه مقدارى آذوقه به دوش گرفته ، مى رود. عرض كردم: يابن رسول الله ! اين چيست ، به كجا مى بريد؟
حضرت فرمودند:زهرى ! من مسافرم. اين توشه سفر من است. مى برم در جاى محفوظى بگذارم.
گفتم: يابن رسول الله ! اين غلام من است ، اجازه بفرما اين بار را به دوش ‍ بگيرد و هر جا مى خواهى ببرد.
فرمودند: تو را به خدا بگذار من خودم بار خود را ببرم ، تو راه خود را بگير و برو با من كارى نداشته باش !
زهرى بعد از چند روز حضرت را ديد، عرض كرد:
- يابن رسول الله ! من از آن سفرى كه آن شب درباره اش سخن مى گفتى ، اثرى نديدم !
فرمود: سفر آخرت را مى گفتم و سفر مرگ نظرم بود كه براى آن آماده مى شدم !
آمادگى براى مرگ با دورى جستن از حرام و خيرات دادن به دست مى آيد.

بحار الانوار، ج 46، ص 65

رهبر معظم انقلاب در دیدار اساتید، فضلا و طلاب نخبه حوزه علمیه قم در ذیل شرح حدیثی، توصیه مرحوم آیت الله بهجت را برای خواندن دعای «یا الله یا رحمان یا رحیم یا مقلب القلوب ثبت قلبی علی دینک» بیان کردند و فرمودند:
«مرحوم آقای بهجت (رضوان الله تعالی علیه) میفرمودند این دعا را زیاد بخوانید: «یا الله یا رحمان یا رحیم یا مقلب القلوب ثبت قلبی علی دینک». ممکن بود یک اشکال مقدّری وجود داشته باشد، ایشان به آن هم جواب می داد. ممکن بود کسی بگوید وقتی میگوئیم «ثبت قلبی علی دینک»، ما که دینمان درست است، منطقی است، مستحکم است، این برای آن طبقات پایین است. ایشان میفرمود در هر طبقه ای که دل انسان و ایمان انسان و دینداری انسان هست، تنزل از آن طبقه، برگشت است. «ثبت قلبی علی دینک» یعنی دین را در همان طبقه ی عالی نگه دار و تثبیت کن. اگر این شد، آن وقت زندگی میشود شیرین، مرگ هم مرگ راحت. یکی از مشکلات اساسی ماها، مشکل مردن است. امام سجاد (علیه السلام) به خداوند متعال عرض میکند: «امتنا مهتدین غیر ضالین، طائعین غیر مستکرهین غیر عاصین». خب، انسان در همه ی طول عمر در طریق هدایت بوده، اما باز امام دعا می کند که: «امتنا مهتدین غیر ضالین، طائعین غیر مستکرهین غیر عاصین»؛ معلوم میشود خطرناک است.
حکم مستوری و مستی همه بر عاقبت است/ کس ندانست که آخر به چه حالت برود»

منبع:آموزش مجازی مرکز مدیریت