آن كه سرنوشتش‏ اين‏ بود كه تمام عمر خود را به سوختن و ساختن به سر برد كار او بسى سنگين‌تر است

(یادداشتهای استاد مطهری، ج۹، ص۳۱۱)

اگر انسان خوب توجه کند می‌فهمد که به یک معنا مظلومیت امام حسن‏(ع) حتی از امام حسین(ع) بیشتر است.

همان نشاط شهادتی که در امام حسین(ع) هست در امام حسن(ع) هم هست ولی ایشان در دوره‌ای قرار گرفته که باید صبر و خودداری کند تا موقع و وقت برسد و آن موقع و وقت، وقتی است که ایشان از دنیا رفته‌اند و نوبت به برادرشان اباعبدالله الحسین(ع) رسیده است.

 اگر امام حسن(ع) در نماز جمعه‏ آنها شرکت نمی‌کرد متهم به الحاد و تفریق جماعت مسلمین می‌شد. امام و خطیب جمعه بالای منبر می‌رفت و در حضور امام حسن(ع)، پدر بزرگوارش علی(ع) را سبّ و لعن می‌کرد. اینها شوخی نیست.

 این است که برای امام حسن(ع) درست گفته‌اند که کوچکترین مصیبتهایش همان مصیبت مرگش بود. وقتی که مسموم شد این مسمومیت کوچکترین رنجی بود که او در دنیا دید.

استاد مطهری، آشنایی با قرآن، ج۹، ص۴۳ (با تلخیص)