امشب دوباره چه شده است که سایه خسته شانه‏ هایت که بی‏صدا می‏لرزد،
بر قبور قبرستان بقیع افتاده است!
چه گریه غریبانه‏ ای!
پس از آن شب اندوهناک، که مادرت را به آغوش خاک‏های من سپردند،
همه غربت عالم در بقیع جمع شد و من کم کم عادت کردم
به گریه ‏های بی‏صدای بچه ‏های فاطمه علیهاالسلام
که جز در دل شب نمی‏توانستند در وقت دیگر به زیارت
قبر بی‏ نام و نشان مادر بیایند.
هنوز جای پای بی‏ تابی‏های کودکانه حسین علیه‏السلام و چادر بلند خواهر کوچکت، که بر خاک‏ها کشیده می‏شد، بر صفحه دل من باقی مانده است!
از اندوه قَلَندر همیشه بیدار شب‏های دلتنگ شهر هم که دیگر نمی‏توان سخنی گفت،
که با بقیع الفتی دیرینه داشت!
اما آمدن تو به بقیع،
خود مرثیه‏ ای دیگر بود که سوگوارِ خویش را می‏طلبید!
هر کس دیگری هم نمی‏دانست، من خوب می‏دانستم که طولی نخواهد کشید،
تو، بغض کودکانه ‏ات را پشت دیوارهای بقیع جا می‏گذاری
و با جگر شرحه شرحه، میهمان دایمی من خواهی شد!
ولی امشب،
تو با همه شب‏های تلخ عمرت فرق داری!
گویی این چشم‏ها، جز اشک، حرف دیگری نیز برای گفتن دارند؛
حرفی از جنس خون جگر و طشت و لب‏های کبود!
چه قدر زود پیر و شکسته شدی حسن جان!
غم نخل‏های خونین فدک، موهایت را به سپیدی کشاند،
یا داغ چادر خاکی مادر، در کوچه‏ های بی‏کسی؟
امشب که آمدی، سایه ‏ات خمیده‏ تر از خودت بود!
مثل کودکی‏ ات، کنار قبر ناپیدای فاطمه علیهاالسلام
نشستی و زانوانت را در بغل گرفتی و آن قدر بی‏صدا
زیارت‏نامه عشق خواندی و گریستی،
که حتی سکوت دل من هم شکست!
سرت را بالا آوردی و از پشت مژگان بارانی ‏ات،
نگاهی به حرم جدّت که از دور نمایان بود،
کردی و بعد، بقیع را از نظر گذراندی و تابوت غریبانه خویش را
به چشم دیدی که از حرم رسول خدا صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏آله‏ وسلم به سمت بقیع،
با تیرهای جفا،
مشایعت می‏شد.
آن نقطه که نگاهت را بر خود ثابت نگه داشته،
همان مزاری است که حسین علیه‏السلام ، با دستان خویش،
برایت خواهد کند و همان جایی است که عباس علیه‏السلام ،
تیرهای خونین را از تابوتت بیرون خواهد کشید!
فقط خدا می‏داند که بر حسین علیه‏السلام چه خواهد گذشت،
وقتی با دیدن کفن خونینت، زخم کهنه دلش سر باز می‏کند
و داغ سینه مجروح مادرت
تازه می‏شود.

السلام علیک أیها المجتبی یابن رسول الله