نا امیدی و یاس از رحمت خداوند متعال یکی از رذائل اخلاقی و گناهان کبیره است خواه در امور معنوی و اخروی باشد.مانند ناامیدی از هدایت یا بخشش خداوند ،خواه در امور مادی و دنیوی مانند ناامیدی از رفع مشکلات و سختی های زندگی.انسان ناامید دچار رکود و بی تحرکی در زندگی می شود و در معرض هلاکت قرار می گیرد و چه بسا مرتکب جنایات وحشتناک گردد و زندگی خود و اطرافیان را تباه سازد.

قرآن کریم یأس و ناامیدی از رحمت خداوند را در حد کفر دانسته است :
وَلاَ تَيْأَسُواْ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِنَّهُ لاَ يَيْأَسُ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ(1
و از فرج و رحمت خدا نومید نشوید که جز کافران از رحمت خدا نومید نگردند.

رافت و مهربانی خداوند رحمان و رحیم نسبت به بندگانش به میزانی است که قرآن کریم هدف از نزول عذاب دنیوی و اخروی را باز گرداندن آن بندگان به سوی خداوند سبحان برمی شمارد.

نا امیدی و یاس از رحمت خداوند متعال یکی از رذائل اخلاقی و گناهان کبیره است خواه در امور معنوی و اخروی باشد.
مانند ناامیدی از هدایت یا بخشش خداوند ،خواه در امور مادی و دنیوی مانند ناامیدی از رفع مشکلات و سختی های زندگی.

انسان ناامید دچار رکود و بی تحرکی در زندگی می شود و در معرض هلاکت قرار می گیرد و چه بسا مرتکب جنایات وحشتناک گردد و زندگی خود و اطرافیان را تباه سازد

قرآن کریم یأس و ناامیدی از رحمت خداوند را در حد کفر دانسته است :

وَلاَ تَيْأَسُواْ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِنَّهُ لاَ يَيْأَسُ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ(1

و از فرج و رحمت خدا نومید نشوید که جز کافران از رحمت خدا نومید نگردند

رافت و مهربانی خداوند رحمان و رحیم نسبت به بندگانش به میزانی است که قرآن کریم هدف از نزول عذاب دنیوی و اخروی را باز گرداندن آن بندگان به سوی خداوند سبحان برمی شمارد

به عبارت روشن تر خدای مهربان از سر محبتی که به بندگان خود دارد برای آنان عذاب فرو می فرستد تا بلکه از این طریق هدایت شوند و به رستگاری دست یابند
از این رو در بسیاری از آیاتی که به آزمایش یا عذاب الهی اشاره شده است بعد از بیان عذاب و امتحان جملاتی نظیر یتضرعون(2) یا یضرعون(3) یا یرجعون(4)به طور مکرر بیان شده است و این حاکی از شدت محبت خداوند به بندگان و عامل موثری برای ترغیب و تشویق آنان به امیدواری به رحمت و مغفرت خداوند بخشنده مهربان است

ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُم بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ"(5
به خاطر اعمالی که مردم انجام داده اند فساد در دریا و خشکی آشکار شده است خدا می خواهد نتیجه بعضی از اعمال آنها را به آنها بچشاند شاید به سوی حق باز گردند
بنابراین یأس از رحمت و مغفرت چنین پروردگار رئوف و مهربانی بسیار نکوهیده است و در حد کفر می باشد

از این رو قاطعانه می توان گفت :هر چه گناه بزرگ و فراوان اشد رحمت و عفو خداوند از آن گناه بزرگ تر است و خدای تبارک و تعالی وعده حتمی داده است که گناه را می بخشاید

قل يا عبادي الذين اسرفوا علي انفسهم، لا تقنطو من رحمه الله ان الله يغفر الذنوب جمعيا انه هو الغفور الرحيم (6
بگو ای بندگان من که بر خویشتن زیاده روی روا داشته اید از رحمت خدا نومید مگردید بی تردید خداوند همه گناهان را می آمرزد که او خود آمرزنده مهربان است

وَلاَ تَيْأَسُواْ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِنَّهُ لاَ يَيْأَسُ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ(7
و از فرج و رحمت خدا نومید نشوید که جز کافران از رحمت خدا نومید نگردند

یأس از رحمت و مغفرت پروردگار متعال معنا نداشته و هرچه گناهان بزرگ و فراوان باشد مغفرت خداوند سبحان از آن گناهان بیشتر است و به یقین گناهان بنده خویش را می آمرزد :

وَالَّذِينَ إِذَا فَعَلُواْ فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُواْ اللّهَ فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ وَمَن يَغْفِرُ

الذُّنُوبَ إِلاَّ اللّهُ وَلَمْ يُصِرُّواْ عَلَى مَا فَعَلُواْ وَهُمْ يَعْلَمُونَ (8

و آنان که چون کار زشتی انجام دهند و یا برخود ستم نمایند خدا را به یاد آرند و برای گناهان خود آمرزش خواهند و کیست جز خداوند که گناهان را بخشد ؟و بر آنچه کرده اند در حالی که می دانند اصرار نمی ورزند.

————————————————–

پی نوشت

1-یوسف/87

2- انعام 42 ،مومنون 76
3- اعراف 94
4- اعراف 168 ،سجده 21،زخرف 48
5- روم 41
6- زمر 53بنابراین اگر به راستی دل آدمی شکست و تلاطم درونی پیدا کرد سر به زیر و خجالت زده از خداوند شد خداوند متعال نیز حتما توبه او را قبول می کند یأس و ناامیدی از رحمت خداوند گناهی برابر با گناه کفر دارد و از این رو مسلمانان ، آن هم شیعه معنا ندارد از رحمت خداوند مایوس باشد
7- یوسف 87
8- آل عمران135