ديده هر چند كه از ديدن تو محروم است
پرتو حسن تو بر اهل نظر معلوم است

شعله عشق تو از چهره زردم پيداست
گرچه در پرده دل راز غمت مكتوم است

اي خوش آن دم كه چو گل با لب خندان آئي
كه دل منتظران بي تو بسي مغموم است

دل بشكسته به دست تو شود باز درست
اي‌ كه در پنجة مهر تو دلم چون موم است

اي هما، بر دل ويرانة ما سايه فكن
تا كريزد غم دنيا كه چو جغدي شوم است

صبح اميد توئي در شب ظلماني ما
ياد تو ماية تسكين دل مظلوم است