ز کـــوی یار می‌آیــــد نســـیم باد نوروزی

از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی

به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی

به گلزار آی کـــز بلبل غـــزل گفتن بیاموزی

حافظ شیرازی

پيامبراکرم صلي الله عليه وآله:
إن قامَتِ السَّاعَةُ و فِي يَدِ أحَدِكُم فَسيلَةٌ ، فإنِ استَطاعَ أنْ لايَقومَ حَتّي يَغرِسَها ، فَليَغرِسْها
اگر قيامت فرا رسد و در دست يكي از شما نهالي باشد ، چنانچه بتواند برنخيزد تا آن را بكارد، بايد آن را بكارد.( كنزالعمّال ، ح ۹۰۵۶ .)
به مناسبت هفته منابع طبیعی و روز درختکاری،یک اصله نهال در حوزه علمیه الزهراء سلام الله علیها کاشته شد. این مراسم جهت ارتقاء و نهادينه کردن فرهنگ حفاظت از درختان و منابع طبيعی و به همت معاونت فرهنگی حوزه الزهراء سلام الله علیها با شرکت حجت الاسلام و المسلمین فتاحی مسئوول فرهنگی سازمان تبلیغات،اساتید، طلاب و دانش آموختگان حوزه علمیه الزهراء(س) برگزار گردید.معاونت فرهنگی سازمان تبلیغات با بیان روایتی از پیامبر اکرم(ص) بر اهمیت درخت و درختکاری و حفظ این سرمایه های ارزشمند تأکید فرمودند.

سکوت مدینه، بوی رفتن می دهد.
انگار همه دارند می روند!

پیش از تو انگار در این شهر زندگی نبود
انگار محبت و مهربانی و همدلی نبود!

تو آمدی و نزدیک خانه مستمندی خانه گزیدی؛
مسجدی ساختی برای پرستش و برای همدلی مسلمین با تو.

علی آمد، فاطمه آمد و سلمان آمد و ابوذر؛
و پس از تو، همه می روند. بی تو مدینه دیگر مدینه نیست.

چشم مبند! بگذار چشمت نگران امت بماند!

امشب دوباره چه شده است که سایه خسته شانه‏ هایت که بی‏صدا می‏لرزد،
بر قبور قبرستان بقیع افتاده است!
چه گریه غریبانه‏ ای!
پس از آن شب اندوهناک، که مادرت را به آغوش خاک‏های من سپردند،
همه غربت عالم در بقیع جمع شد و من کم کم عادت کردم
به گریه ‏های بی‏صدای بچه ‏های فاطمه علیهاالسلام
که جز در دل شب نمی‏توانستند در وقت دیگر به زیارت
قبر بی‏ نام و نشان مادر بیایند.
هنوز جای پای بی‏ تابی‏های کودکانه حسین علیه‏السلام و چادر بلند خواهر کوچکت، که بر خاک‏ها کشیده می‏شد، بر صفحه دل من باقی مانده است!
از اندوه قَلَندر همیشه بیدار شب‏های دلتنگ شهر هم که دیگر نمی‏توان سخنی گفت،
که با بقیع الفتی دیرینه داشت!
اما آمدن تو به بقیع،
خود مرثیه‏ ای دیگر بود که سوگوارِ خویش را می‏طلبید!
هر کس دیگری هم نمی‏دانست، من خوب می‏دانستم که طولی نخواهد کشید،
تو، بغض کودکانه ‏ات را پشت دیوارهای بقیع جا می‏گذاری
و با جگر شرحه شرحه، میهمان دایمی من خواهی شد!
ولی امشب،
تو با همه شب‏های تلخ عمرت فرق داری!
گویی این چشم‏ها، جز اشک، حرف دیگری نیز برای گفتن دارند؛
حرفی از جنس خون جگر و طشت و لب‏های کبود!
چه قدر زود پیر و شکسته شدی حسن جان!
غم نخل‏های خونین فدک، موهایت را به سپیدی کشاند،
یا داغ چادر خاکی مادر، در کوچه‏ های بی‏کسی؟
امشب که آمدی، سایه ‏ات خمیده‏ تر از خودت بود!
مثل کودکی‏ ات، کنار قبر ناپیدای فاطمه علیهاالسلام
نشستی و زانوانت را در بغل گرفتی و آن قدر بی‏صدا
زیارت‏نامه عشق خواندی و گریستی،
که حتی سکوت دل من هم شکست!
سرت را بالا آوردی و از پشت مژگان بارانی ‏ات،
نگاهی به حرم جدّت که از دور نمایان بود،
کردی و بعد، بقیع را از نظر گذراندی و تابوت غریبانه خویش را
به چشم دیدی که از حرم رسول خدا صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏آله‏ وسلم به سمت بقیع،
با تیرهای جفا،
مشایعت می‏شد.
آن نقطه که نگاهت را بر خود ثابت نگه داشته،
همان مزاری است که حسین علیه‏السلام ، با دستان خویش،
برایت خواهد کند و همان جایی است که عباس علیه‏السلام ،
تیرهای خونین را از تابوتت بیرون خواهد کشید!
فقط خدا می‏داند که بر حسین علیه‏السلام چه خواهد گذشت،
وقتی با دیدن کفن خونینت، زخم کهنه دلش سر باز می‏کند
و داغ سینه مجروح مادرت
تازه می‏شود.

السلام علیک أیها المجتبی یابن رسول الله

بـاز هـم رقیه و گـریـه ‏های شـبـانـه، بـاز هـم بـهـانـه بـابـا و بی ‏قـراری‏ هایـش،
و این بـار شامیان چـه خـوب پـاسـخ بی ‏قراریِ رقیه را می ‏دهـنـد؛
سـر بـریـده سـیـد شـهـیـدان جـهان در کـنـار رقیه اسـت.

آن شـب، هـیـچ کـس تـوان جـدا کـردن رقیه را از سـرِ بابا نـداشـت.
تـو بـا سـرِ بابا چـه گـفـتـی؟

چـشـم‏ های پـدر، کـدامـیـن سـرود رفـتـن را بـرایـت خـوانـد
کـه مـانـنـد فرشته ‏ای سـبـک‏ بال، از گوشه خرابه
تـا عرش اعلا پـر کـشـیـدی و غـربـتِ خرابه را بـرای عمه بـه جـای نـهادی…