دختر شهيد صياد شيرازى مي‏گويد:

رفتار پدرم با مادرم بسیار محبت آمیز و همراه با احترام بود. مادرم تعریف می‏كرد كه در سال اول ازدواجشان یك روز در حال اتوزدن لباس پدر بودند كه ناگهان پدر سررسید و از مادرم گله كرد و به او گفت: شما خانم‏ خانه هستید و وظیفه ‏ای در قبال انجام دادن كارهای شخصی من ندارید. شما همین قدر كه به بچه‏ ها برسید كافی است.

من تا آنجا كه به یاد دارم، پدرم خودش لباس‏هایش را می‏شست و پهن و جمع می‏كرد.و اتو می‏زد، و به طور كلی انجام دادن كارهای شخصی‏ اش با خودش بود. بارها شده بود كه به محض اینكه به خانه می‏رسیدند، تا پاسی از شب در امور منزل به مادرم كمك می‏كردند و به طور قطع می‏توانم بگویم برنامه هر هفته پدرم در روزهای جمعه، نظافت آشپزخانه بود؛ به طوري كه اجازه نمي‏داد مادرم و حتي ما در این كار او را كمك كنيم. به جرئت می‏توانم بگویم كه در طول سال، مثلاً صد بار آشپزخانه منزل شسته می‏شد، نود و پنج بارش را پدرم می‏شست.

افلاکیان زمین،ش١٣،ص۱۱

حضور در مزار شهدا در آخرین روز ماه مبارک رمضان 

و قرائت زیارت جامعه کبیره و دعای وداع رمضان

و حضور در مزار مجاهد نستوه حاج شيخ غلامرضا حسني امام جمعه سابق اروميه و نماينده سابق ولي فقيه

و موسس حوزه علمیه الزهراء سلام الله علیها ارومیه

حضور در مزار شهیدان حمید و مهدی باکری

.♦️زمانی بود که متواری بودیم، منزلی در مشهد گرفته بودیم که یک اتاق داشت. به خاطر دارم که صاحبخانه، مجلس روضه خوانی داشت و دو تا از مداح های مجلس نیامده بودند؛

شهید اندرزگو گفت: حالا که روضه خوان تان نیامده، خود من برای شما روضه می خوانم.

♦️در آن زمان به علت این که در حال فرار بودیم «سید» تغییر قیافه داده بود ریشهایش را از ته تراشیده بود و کراوات هم زده بود!

در آن مجلس روضه با همان شکل و قیافه، شروع کرد به مداحی و خانم صاحبخانه باور نمی کرد که آدمی با این وضع و حال، اینقدر خوب بتواند مداحی کند.

روضه ی آن روز روضه ی حضرت علی اکبر(ع) بود،

همان طور که گفتم تا به حال آن نحوه روضه را نشنیده بودم. جالب این که خودش هم در حین روضه خواندن مثل باران بهاری اشک می ریخت.

یادش گرامی باد/صلوات

شهادت فضیلتی بی نظیر و یا کم نظیر است؛

 پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «فَوْقَ کُلِّ ذِی بِرٍّ بَرٌّ حَتَّى یُقْتَلَ الرَّجُلُ فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَإِذَا قُتِلَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَلَیْسَ فَوْقَهُ بِر؛

بالاى دست هر نیکو کارى کار نیک دیگری است تا اینکه شخص در راه خدا کشته شود (و به شهادت برسد) و چون در راه خدا کشته شد، بالاتز از آن عملی نیست.»[۱]

آری شهیدان در منطق قرآن زنده اند و نزد پروردگار خویش روزی دارند و متنعمند.[۲]

فضیلت شهادت بسیار زیاد است اما صرف بیان این فضائل جسارت به خطر افتادن را در دل یک فرد ایجاد نمی کند.

برای شخص، قلبی آماده و ضمیری پاک و ایمانی راسخ لازم است تا با شنیدن این فضائل لبیک گویان وارد میدان شود و جان شیرین خویش را در طبق اخلاص نثار کند و الا گفتن حتی بیش از اینها، در سنگ و سنگدلان اثری ندارد.

یاران امام مهدی (عج) بزرگ مردان و زنانی هستند که مهیای شهادت و فدا شدن در مسیر تحقق آرمان های حکومت جهانی گردیده اند.

 هر چند تصور آرزوی شهادت داشتن برای برخی امری عجیب است اما حقیقت این است که یاران مهدی (عج) در سر، شوق شهادت دارند و این آرزو را در جان می پرورانند.

امام صادق علیه السلام فرمود: «یاران مهدى، آرزو مى‏ کنند که در راه خدا به شهادت برسند»[۳].

[۱] کافی، ج ۲، ص ۳۴۸
[۲] آل عمران: ۱۶۹
[۳] بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷

چهره‌ها به روایت رهبر معظم انقلاب| شهید مصطفی چمران

هم عشق، هم عقل!

«اینجوری بود چمران. دنیا و مقام برایش مهم نبود؛ نان و نام برایش مهم نبود؛

به نام کی تمام بشود، برایش اهمیتی نداشت. باانصاف بود، بی‌رودربایستی بود، شجاع بود، سرسخت بود.

در عین لطافت و رقت و نازک مزاجی شاعرانه و عارفانه، در مقام جنگ یک سرباز سختکوش بود… دانشمند بسیجی این است…

در وجود یک چنین آدمی، دیگر تضاد بین سنت و مدرنیته حرف مفت است؛ تضاد بین ایمان و علم خنده‌آور است…

هم علم هست، هم ایمان؛ هم سنت هست، هم تجدد؛ هم نظر هست، هم عمل؛ هم عشق هست، هم عقل.» ۱۳۸۹/۰۴/۰۲

 سی و یکم خرداد سالروز شهادت دکتر مصطفی چمران گرامی باد.