زیـــــرا بـــه چــشـم کوفه عــدالــت گناه بود

خــــونــش نــصـیب دامن مـحراب کــوفه شد

آن رهــبــــری کــــه کـعبه بر او زادگـــــاه بود

یک عـمــر از رعیت خود هـم ستم کــــشیـد

اشــک شــبش به غـربت روزش گــــــواه بود

دسـتــش بــرای مردم دنــیـــا نــمـک نداشت

عــدلــش به چــشــم بی‌نــگـهان اشتباه بود

هم صحبتی نـداشت که در نیــمه‌های شب

حرفـــش بــه چـاه بود و نگاهش به مــاه بود

مــــولا پــــس از شهادت زهـــرا غــریب شد

زهـــــرا نــــــه یـار او کــه بر او یک سپاه بود

وقـــتـــی که از مـحـــاسن او می‌چکید خون

عــبــــاس را بــــه صــــورت بــابـــا نـگـاه بود

«میثم!»  هـزار حیف که پوشیده شد ز خون

رویـــــی کــه بهـر گمشـدگان شمـع راه بود

(استاد سازگار)