زخم نبودنت را سر بر کدام دیوار باید گریه کرد؟ تمام پیرهن‏ ها بوی غربت گرفته‏ اند.

این روزها آشنایی غریب، فرزند مهربانی غریب و پدر آشنایی غریب ‏تر، با خاک وداع می ‏کند.

پرنده‏ ها، نام تو را غریبانه دهان به دهان می‏ خوانند تا دورترین شاخه‏ هایی که به آسمان می‏ رسند.

باران‏ های موسمی، هوای مسموم روزهای بعد از تو زیستن را زار زار می‏ گریند.

این روزها چقدر پرنده یتیم، به میله‏ های قفس خو گرفته‏ اند! چقدر پنجره ‏ها از ماه دور شده ‏اند! چقدر آسمان بعد از تو بی‏ ستاره شده است! بعد از تو تمام جاده‏ ها سنگ شده ‏اند و قدم‏ ها سنگ.

هیچ راهی برای به تو رسیدن نیست. دیگر صدای دعاهای نیمه شبت، لالایی آرام دلتنگی‏ هایمان نیست.

حتی رودها بعد از تو، سرِ زنده ماندن ندارند؛ جای شک نیست اگر زمین کویر شود در این روزهایی که دریای وجودت را گم کرده ‏ایم.

حتی کلمات نمی‏ دانند داغ سنگین جدایی را چگونه به دوش بکشند؛ همه شعرهای بلند، بعد از تو به مرثیه ختم می‏ شوند.

بوی غربت، بیت بیت شعرها را لبریز کرده است.

عطر سخن‏هایت، در هجوم هوایی مسموم، به رویش فرا می‏ خواند جوانه‏ ها را.

نور حضورت چشم‏ ها را به بیداری دعوت می‏ کرد.

توطئه چیده شد؛ خورشید را، از آسمان‏ ها گرفتند و در کنج زندان به زنجیر کشیدند، تا غل و زنجیرها، همدم اوقات آسمانی‏ ات شوند و میله ‏های زندان، پای ناله ‏های شبانه ‏ات قد بکشند.

چه کند این حلقه ‏های آهنی، با این همه روسیاهی و شرمندگی؟

اما تاریکنای زندان هم نتوانست روشنان حضور تو را خاموش کند.

عطر نیایش‏ های عاشقانه ‏ات، حصارها را درهم شکست. چه جان‏های به خواب رفته ‏ای که از حقیقت منتشرشده گلوی تو، جرئت جوانه زدن یافتند!

مگر می ‏شود باب معرفت و حکمت را بست؛ وقتی که آن باب، باب الحوائج باشد؟!

دری گشوده‏ ای از چشم‏ اندازهای جاودانگی، رو به معصیت کارترین جان ‏های گرفتار شده.

در ازدحام گرگ‏ها و خفاش‏ها جان ‏پناه آهوان رمیده ‏ای بودی که تشنه معرفت بودند.

در محبس هارون بودی، در حصار گرفتار بودی؛ اما باران حضورت بر هوای کاظمین می ‏بارید.

اعجازهای همیشه‏ ات را میله ‏های زندان هم جرئت حاشا نداشت، عطر نیایش ‏های شبانه‏ ات، پیراهن تقوا پوشاند بر قامت دقایق گناه‏کار.

اینک، به سر سلامتی آمده است دنیا، اندوه «رضا» را.

بهشت، در فراسو آغوش گشوده است رهایی‏ ات را.

تابوت توست بر شانه‏ های غریبی تاریخ؛ خداحافظ، چهارده سال صبوری مطلق!

خداحافظ، معصومیت محض در هجوم دقایق ظلم! باب الحوائج! چهارده سال رنج مداوم، تمام شد.