یکی از جلوه های آفرینش خداوند، کوهها هستند.

قرآن کریم، در یک تعبیر زیبایی، کوهها را میخ های زمین می‌داند: «وَ الْجِبالَ‏ أَوْتاداً[نبا/7] و كوه‏ها را ميخ‏هايى برای آن (زمین)نساختيم؟» تفسیر نمونه در ذیل این آیه می‌ویسد: «كوهها علاوه بر اين كه ريشه‏ هاى عظيمى در اعماق زمين دارند،  ديوارهاى بلندى در برابر طوفانهاى سخت و سنگين محسوب مى‌‏شوند.»[1]

این نکته امروزه به اثبات رسیده است که کوهها در درون زمین ریشه هایی دارند؛ مثلا قله اورست به عنوان بلندترین قله دنیا، داری 125کیلومتر ریشه در دل زمین است.[2]

قرآن این نکته علمی را زمانی بیان کرده است که خبری از تحقیقات علمی در باره کوهها نبود. بدون شک با کشف اینچنین نکته های زیبا و علمی در قرآن، انسان بیش از پیش به جایگاه والای این کتاب آسمانی، پی خواهد برد.

پی نوشت
[1]. تفسير نمونه‏، مكارم شيرازى، ناصر، ناشر: دار الكتب الإسلامية، سال چاپ: 1374 ش‏، ج5، ص380.
[2]. اعجاز قرآن در پرتو ساینس وتکنولوژی معاصر، یحیی، هارون، مترجم: آسمند، محمد فرید، ناشر: بی تا، سال انتشار: 1385، ص35.