تکیه گاه الهی…

این روزها من برای بندگی ملاکی یافته‌ام که به گمانم می‌شود با آن بندگی هر کسی را محک زد:

                                                            من بندۀ کسی هستم که به او اعتماد دارم.

باید بگردم و ببینم در زندگی، بیشتر از همه به چه کسی اعتماد دارم. او معبود من و من بندۀ او هستم.

وای به حال کسی که بیشتر از همه به خودش اعتماد دارد. او بندۀ خویش است و خودپرست.

خودپرست نه در دنیا روز خوش می‌بیند و نه در آخرت، حال خوبی دارد. دنیا و آخرت برای خودپرست، جز جهنم چیز دیگری نیست.

خوش به حال کسانی که به خدا اعتماد دارند و از رهگذر اعتماد به خدا روی زمین، بیشتر از همه به تو تکیه می‌کنند.

دلنوشته مهدوی/محسن عباسی ولدی