دعایی از مولی الموحدین علی علیه السلام

بار خدایا ! تو به دوستانت از همه دوستانشان مهربانتری و بر آنان که به تو توکل کنند از هر کس دیگر کارسازتر ، درون پرده رازشان را می بینی و بر ضمایرشان آگاهی و اندازه بصیر تشان را می شناسی و اسرارشان بر تو آشکار است و دل هایشان در حسرت دیدار تو سوخته است.

اگر غربت به وحشتشان افکند یاد تو انس و آرامش آن هاست و اگر باران مصایب بر سرشان ببارد به پناه جستن از تو روی آرند. زیرا می دانند که زمام همه کارها به دست توست و هرچه شود به مشیت و قضای توست.

بار خدایا ! اگر زبانم از سوال عاجز است یا ندانم چسان به درگاه تو آرم ، مرا به آن چه صلاح من در آن است ، راه بنمای و دلم را به جایی که رستگاری من آنجاست ، متوجه ساز که چنین رهنمودها از تو بعید نیست و چنین کارسازیها از تو شگفت نباشد.

بار خدایا! با من به بخشایش خود رفتار کن و به عدالت خود رفتار مکن.

نهج البلاغه ، خطبه 218، ترجمه عبدالحمید آیتی