به مناسبت ایام ولادت با سعادت امام رضا علیه السلام و حضرت معصومه سلام الله علیها در خدمت شما بزرگواران هستیم با بیان مساله ای پیرامون زیارت آن بزرگواران

(عارفاً بحقّه)

در بین اعمالی که ثواب های متعددی پیرامون آن ها ذکر شده، برخی همراه با قید [عارفاً بحقّه] بیان شده است. بدین معنا که ثواب وعده داده شده بر عمل، مشروط به شناخت به حق موضوع آن است.

مثلاً نسبت به کعبه چنین آمده: مَنْ نَظَرَ إِلَى الْكَعْبَةِ عَارِفاً بِحَقِّهَا غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ وَ كَفَى مَا أَهَمَّهُ.
یا نسبت به نماز فرموده اند: مَنْ أَتَى الصَّلَاةَ عَارِفاً بِحَقِّهَا غُفِرَ لَه‏ .
همچنین نسبت به دیدار شیعیان نقل شده: أَيُّمَا مُؤْمِنٍ خَرَجَ إِلَى أَخِيهِ يَزُورُهُ عَارِفاً بِحَقِّهِ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِكُلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةً وَ مُحِيَتْ عَنْهُ سَيِّئَةٌ وَ رُفِعَتْ لَهُ درجه

به نظر می رسد این عنوان، شناختی را مدّنظر است که در پی دارد انجام اموری متناسب با جایگاه آن و به عبارت دیگر سبب تعظیم و تکریم آن باشد.

از این رو، نسبت به نماز بایستی معرفت بدان و حقیقت آن پیدا نمود و آن گاه آن را تعظیم و تکریم کرد. پس اگر در اول وقت خوانده نشود در مقابل تعبیر عارفاً بحقها می باشد.

زیارت اهلبیت علیهم السلام و به ویژه امیرالمؤمنین و سیدالشهدا سلام الله علیهما نیز از این نکته استثناء نیست. نسبت به زیارات معصومین نیز گرچه ثواب های مختلفی ذکر شده، اما برخی از آثار و فوائد شگفت انگیز، تنها در صورت عارف به حق بودن امام علیه السلام رقم می خورد.

در فرازی از جامعه کبیره چنین شناختی را از خداوند متعال درخواست می کنیم: فَبِحَقِّهِمُ الَّذِي أَوْجَبْتَ لَهُمْ عَلَيْكَ أَسْأَلُكَ أَنْ تُدْخِلَنِي فِي جُمْلَةِ الْعَارِفِينَ بِهِمْ وَ بِحَقِّهِمْ‏.

در برخی روایات این تعبیر [عارفاً بحقّه] به معنای اعتقاد به امامت شخص مزور، اعتقاد به وجوب اطاعت او واعتقاد به شهید و غریب بودن آن امام تفسیر شده است.

ادامه »

ما فرزندان علی علیه السلام هستیم

بهشت را به بها می‌دهند نه بهانه

 رسیدن به بهشت زحمت داره
یه جاهایی باید از لذت های حرام چشم پوشی کنیم
یه جاهایی باید واجبات رو محکم انجام بدیم و صبر کنیم
یه جاهایی هم باید سختی ها و مصیبت های دنیا رو تحمل کنیم

 اونوقت قطعا وعده ی منو شما
بهشت است..
بهشتی که سرخوش ز دیدار یاری

 امیرمومنان در نامه 31 نهج البلاغه میفرمایند:
همانا داستان آن کس که دنيا را آزمود، چونان مسافرانی است که در سر منزلی بی آب و علف و دشوار اقامت دارند و قصد کوچ کردن به سرزمينی را دارند که در آنجا آسايش و رفاه فراهم است. پس، مشکلات راه را تحمّل می کنند و جدايی دوستان را می پذيرند و سختی سفر، و ناگواری غذا را با جان و دل قبول می کنند، تا به جايگاه وسيع و منزلگاه أمن، با آرامش قدم بگذارند.

تاریخ چشم به راه فاطمه ای دیگر است. انتظار به سر می اید و شمیم دلنوازی، خانه ی خورشید را فرامی گیرد. خنکای حضور دوباره ی فاطمه سلام الله علیها در فضای مدینه جاری می شود و کوثر فاطمی، جوشیدن می گیرد.

به کوچه باغ های حرم تو پناه می آورم و در سایه سار ملکوتی آن، نفسی تازه می کنم.

کنار نهر استجابت می نشینم و قطره ای می شوم در آبی زلال اشک های زائرانت.

ضریح نورانی ات را در آغوش می گیرم و از بین شبکه های آن، مزار مطهر تو را تماشا می کنم. باورم نمی شود!

آیا به این سادگی به زیارت تو آمده ام!

تو که زیارتت هم سان زیارت یاس گم شده ی مدینه است!

هیئت مجازی *زینبیه*

آیه های قرآن/بخشش و دوری از کینه

بسم الله الرحمن الرحیم
( قال لا تثریب علیکم الیوم یغفر الله لکم و هو ارحم الراحمین )
سوره یوسف ع ایه ۹۲

ترجمه: یوسف به برادرانش گفت امروز هیچ ملامت و سرزنش ای بر شما نیست خدا شما را می آمرزد و او مهربان ترین مهربانان است.

نکته اول: همین که خلافکار اعتراف کرد بپذیریم و او را شرمنده نکنیم.

2: گذشت و عفو از مردم باید فوری باشد.

۳:جوانمردی را از یوسف علیه السلام بیاموزیم که هم حق خود را بخشید و هم از خداوند طلب عفو کرد .

۴:گذشت ستمدیدگان از ظالمین زمینه‌ساز مغفرت الهی است.

امام علی ع میفرمایند: هرگاه بر دشمن خودت قدرت یافتی شکر قدرت یافتنت بر او این است که از دشمنت در گذری و او را عفو کنی.

این موضوع ممکن است در روابط با همسر، فامیل ، همسایه و …پیش بیاید عاملان به کلام وحی همیشه با حکمت و گذشت در صدد جلب رضایت خداوند هستند

 استادى از شاگردانش پرسید: چرا ما وقتى عصبانى هستیم داد می‌زنیم؟
شاگردان فکرى کردند و یکى از آن‌ها گفت: چون در آن لحظه، آرامش و خونسردیمان را ازدست می‌دهیم.

استاد پرسید: اینکه آرامشمان را از دست می‌دهیم درست است امّا چرا با وجودى که طرف مقابل کنارمان قرار دارد داد می‌زنیم؟ آیا نمی‌توان با صداى ملایم صحبت کرد؟

شاگردان هر کدام جواب‌هایى دادند امّا پاسخ‌هاى هیچکدام استاد را راضى نکرد.

سرانجام استاد چنین توضیح داد: هنگامى که دو نفر از دست یکدیگر عصبانى هستند، قلب‌هایشان از یکدیگر فاصله می‌گیرد. آن‌ها براى این که فاصله را جبران کنند مجبورند که داد بزنند.
هر چه میزان عصبانیت و خشم بیشتر باشد، این فاصله بیشتر است و آن‌ها بایدصدای شان را بلندتر کنند.

آرامش را باید تمرین کرد، آنقدر که بتوان کنترل خشم را در دست گرفت و بی‌گدار به آب نزد
.
مولای حکیمِ ما حضرت علی علیه السلام در بخشی از #نامه۶۹ #نهج_البلاغه فرموده‌اند:
و اکظم الغیظ، و تجاوز عند المقدره، و احلم عند الغضب، واصفح مع الدوله، تکن لک العاقبه.

خشم را فرو خور و به هنگام توانایی، گذشت کن و در هنگام عصبانیت، بردبار باش و در وقت چیرگی، ببخشای تا سرانجامت نیکو باشد
.