خوشا صبحی که خیرَش را تو باشی

ردیفِ نابِ شعرش را تو باشی

خوشا روزی که تا وقتِ غروبش

دعایی خوب و ذکرش را تو باشی


تعجیل در ظهور و سلامتی مولاعج پنج مرتبه صلوات
أللَّھم عجل لولیڪ ألفرج

خداوندا ،،،

حال که منت نهادی و در بامدادی دگر بیدارم ساختی

و جانم دادی تا ببینم ،

بشنوم ، بگویم و بدانم ،

باز منت گذار و یاریم ده تا ببینم تمام آنچه را زیبا آفریدی.

بشنوم فریاد سکوت بی پناهان را ،،،

بر زبان برانم آنچه تو را خشنود می سازد

و درک کنم رازهای آفرینش بی بدیلت را …

خدایا …

برای خوب شدن و خوب ماندن اراده کرده ام

اما بی نهایت بال پرواز نخواهم داشت …

پس یاریم ده تا همانی باشم که از خلقتم بر خود ببالی …

آمین …

فراخوان جمع‌آوری سبد حمایتی نیازمندان

امام سجاد علیه السلام:

هر كس مؤمن گرسنه اى را طعام دهد خداوند از ميوه هاى بهشتى به او بخوراند.
و هركس مؤمن تشنه اى را سيراب كند خداوند از شراب بكر و سر به مهر بهشتى سيرابش نمايد،
و هر كس مؤمنى را بپوشاند خداوند از لباسهاى سبز بهشتى باو بپوشاند،و تا آن زمان كه تار و پودى از آن لباس به تن اوست پيوسته تحت ضمان و مراقبت خدا خواهد بود.:امالی/م۱/ص۲۹

نزدیکه عید نوروز هست….
حواسمون به دستای خالی باشه

مرکز نیکوکاری حوزه علمیه الزهرا(س) در نظر دارد در آستانه ایام عید نوروز و تعطیلات سال جدید، اقدام به جمع‌آوری کمک‌های مردمی جهت تهیه سبد غذایی برای تعدادی از خانوارهای نیازمند کند.

سبد غذایی شامل برنج، حبوبات، روغن، چای و قند به ارزش ۲۰۰ هزار تومان می باشد.

مردم نیکوکار می‌توانند کمک‌های نقدی خود را به این شماره واریز نمایند:

شماره حساب مرکز نیکو کاری
880512526

وشماره کارت بانک ملی

6037997950111337

 پس از واریز اسکرین شات آن را  ارسال نمایید.

تفسیر آیه 127 بقره

«وَإِذْ يَرْفَعُ إِبْرَاهِيمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَيْتِ وَإِسْمَاعِيلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ:(و نيز بياد آوريد) هنگامی كه ابراهيم و اسماعيل پايه‏‌های خانه (كعبه) را بالا می‏‌بردند (و می‏‌گفتند) پروردگارا! از ما بپذير تو شنوا و دانائی». (بقره، ۱۲۷)،

 باید توجه کنیم این دعا در چه فضائی انجام گرفته است. فضای این دعا در شرایطی است که حضرت ابراهیم(ع) با کمک فرزندش اسماعیل پایه‌های خانه خدا را بالا می‌آورد و و پس از آنکه پایه‌های خانه خدا را که بنا نهاد، این دعا را انجام داد که «رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا: پروردگارا! از ما بپذير» که دعای کوچکی است اما دو نکته در آن وجود دارد.

در این دعا دو نکته جلب نظر می‌کند.

نکته اول این است که جناب ابراهیم نگفت که خداوند چه چیزی را قبول کن و تنها گفت خداوند از ما قبول کن. چه چیزی را قبول کن؟ چرا او نگفت که خداوند چه چیزی را قبول کند و به صورت مبهم بیان کرد؟ این جا با توجه به سیاق آیه، آیا می‌توان گفت منظور این است که بنای این مسجد را از ما قبول کن؟ در این صورت اگر می‌خواهد بگوید بنای این مسجد را بپذیر، پس چرا آن را صراحتا نگفته است؟

نکته ظریفی که این جا وجود دارد و برخی از بزرگان مانند علامه طباطبائی متذکر شده‌اند، آن نکته این است که اولیای الهی وقتی درباره عمل خود با خدا صحبت می‌کنند به قدری عمل خود را ناچیز می‌بینند که ارزش نام آوردن برایش قائل نیستند، ما هم همین طور هستیم وقتی هدیه‌ای را به کسی می‌دهیم یک وقت آن را خیلی مهم تلقی می‌کنیم و می‌گوئیم آقا من این هدیه را که نام می‌بریم، به شما می‌دهم، اما یک موقع هست شما هدیه‌ای برای فامیل‌تان که تازه وصلت کرده است آماده کرده و بسته‌بندی می‌کنید و فقط می‌گوئید بفرمائید و یا می‌گوئید قابلی ندارد، زشت است که بگوید که من چه آورده‌ام و ادب هم در همین است و یک وقت است که می‌گوئیم ناقابل است که کم می‌بینیم.
 ادب از یک طرف این را اقتضا می‌کند که ما نگوئیم چه چیزی را هدیه می‌دهیم، از طرف دیگر که هدیه را دادید، طرف مقابل باز می‌کند و بیان کرده که چیست و قدردانی می‌کند و با این کار در واقع می‌خواهند بگویند این هدیه بسیار با ارزش است.

 این نشان از اخلاص و موقعیت تقصیر و کوتاهی است که بگوئیم خدایا ما کاری نکرده‌ایم و آنچه در بضاعت ما بوده است، انجام داده‌ایم.

در این خصوص مرحوم علامه می‌گویند ابراهیم و اسماعیل خانه خدا را می‌ساختند اما رویشان نمی‌شد که بگویند چه کاری کرده‌اند.

 نکته دوم این است که در این آیه «تقبل» به چه معناست؟ گفت: قبول چیست؟ قبول به معنای پذیرفتن است. یعنی چه عملی پذیرفته می‌شود و یا نمی‌شود؟ عملی را که انسان انجام بدهد، اگر از نظر ظاهری درست باشد یک اثر دارد و اگر از نظر باطنی درست انجام شود، اثر دیگری دارد.

عمل درست از نظر ظاهری صحیح است که در این جا مقابل باطل است. اگرفردی نمازش را صحیح بخواند، تکلیف از او اسقاط می‌شود و فرد به وظیفه خود عمل می‌کند. دانستن احکام و رعایت آن به صحت مربوط می‌شود. همه اعمال صحیح به درجه قبولی نمی‌رسد. شرایط قبولی روحی هستند و مهم‌ترین شرط در قبولی عمل که سخت‌ترین شرط است اخلاص است.

 در این مرحله کار سخت و دشوار می‌شود. عمل صحیح دشواری ندارد و مثلا با رعایت مبطلات روزه انجام می‌شود و حداقل نمره اخذ می‌شود دیگر عبادات هم همین است.

حضرت ابراهیم(ع) این دغدغه را دارد و می گوید خداوند ما داریم خانه تو را می‌سازیم اما نمی‌داینم که کارمان را خالصانه انجام می‌دهیم و یا نه و در واقع حضرت ابراهیم هم دغدغه قبولی عملش را داشت.

حجت‌الاسلام و المسلمین محمد سروش‌محلاتی، مدرس حوزه 

خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا)

“مصیبت عظمی”
حکایت این روزهای ماست ؛
حکایت ما منهایِ شما …
صبرِ دنیا ترک برداشته ؛

بانو..!
نفس‌های حیدری تو لازم است ،
تا بدعایت ، حادثه‌ای عظیم ،
قامتِ دنیا را دوباره راست کند …