دعا و نیایش سخن باطن است و موجب جلاى دل، که به انگیزه ارتباط بنده با خدا، قطره با دریا، ظلمت‏ با نور، نهایت ضعف با نهایت قوت، منتهاى نقص با کمال نامتناهى انجام مى‏گیرد.

ادعیه ما آمیزه ‏اى از لطایف و معارف و اسرار است که انوار معنویت و روحانیت از لابلاى آن، روح خواننده مشتاق را نوازش مى‏دهد و دل را از غل و غش صیقل مى‏بخشد.

لطایف و اسرارى که از ادعیه استفاده مى‏شود در روایات نیست زیرا در روایات‏ حضرات معصومین(علیهم السلام) با مردم محاورت داشتند و به قدر عقولشان با آن‏ها تکلم مى‏کردندنه به کنه عقل خود «ماکلم رسول الله (صلی الله علیه و آله ) العباد بکنه عقله"اما باخداوند متعال به کنه عقل خودشان مناجات و دعا داشتند.

هر یک از ادعیه ماثوره، مقاله علمیه پیغمبر یا امامى است.(1) از جمله‏ ادعیه‏اى که مشحون از معارف بلند و حقایق و اسرار کشف نشده و حاوى ظرایف عرفانى‏ است “مناجات شعبانیه” است.

مناجات شعبانیه از مناجات‏هایى است که کم ‏نظیر است… از ائمه هدى ادعیه ‏اى وارد شده که مضامین آن‏ها را باید تامل کرد و آن‏هایى که اهل نظر هستند، اهل معرفت ‏هستند آن‏ها را شرح کنند و آن‏ها را به مردم ارائه دهند اگر چه هیچ کس نمى‏تواندآن چیزى که به حسب واقع هست ‏شرح کند. (2)

عارف وارسته مرحوم میرزا جواد ملکى ‏نیز ضمن معرفى کوتاهى از این مناجات، اشاره ‏اى به شرح بعضى از فقرات آن به دست‏ یکى از اهل معرفت دارند:

«مناجات شعبانیه حاوى علوم فراوانى در چگونگى معامله بنده با خداى عزوجل، ادب ‏دعا و استغفار است چنان که بعضى از فقرات آن را شخصى جلیل از اهل معرفت تفسیر کرده است.» (3)

مناجات شعبانیه در کلام رهبری

بسم‌الله الرحمن‌الرحیم

دعا، وسیله‌ى مۆمن و ملجأ مضطر و رابطه‌ى انسان ضعیف و جاهل با منبع فیاض علم و قدرت است، و بشر بى‌رابطه‌ى روحى با خدا و بدون عرض نیاز به غنى بالذات، در عرصه‌ى زندگى سرگشته و درمانده و هدر رفته است؛ “قل ما یعبۆا بکم ربىّ لولا دعاۆک”

ادامه »