محرم که می رسد، خیابان پر می شود از ایستگاه های صلواتی که هر کدام به نوبه خود سعی می کنند با هر چه در توان دارند مرهمی بر دل های تشنه عزاداران حسینی باشند. آن هم فقط به یاد بزرگمردی که فریاد العطش در تاریخ ماندگار شد.

یک جرعه آب

از بچگی یاد گرفتیم که هر وقت آب می نوشیم به لب های تشنه امام حسین (ع) سلام بدهیم. دلیل مان هم این است که می خواهیم مصائب امام حسین (ع) را در دلمان زنده نگه داریم و ارادتمان را به ایشان نشان بدهیم. اما امام حسین (ع) بیشتر از آب تشنه چه بودند؟

یک ذهن زیبا

یک انسان آزاده راحت تر از دیگران می تواند گذشت کند، بخشش کند، صبر کند، توکل کند، شاد باشد، مهربان باشد، فعال و پر انرژی باشد، خوش بین و مثبت اندیش باشد

ذهن های زیبا چگونه اند؟ اگر می خواهید پاسخ قطعی این پرسش را پیدا کنید نگاهی به زندگی پیامبر اکرم (ص) و امامان معصوم بیندازید. البته که هر کدام از این ذهن های زیبا انرژی مثبت بی مانندی را به تفکر و روان انسان های همه زمان ها منتقل کرده و می کنند، اما ذهن زیبای امام حسین (ع) به طور شاخص، سبک فکری و رفتاری ای را وارد زندگی ما کرده اند که فارغ از هر دین و مرز جغرافیایی تا ابد ماندنی و نجات بخش است.

ایشان برای پرورش این توانمندی روانی بزرگ در ما، رنجی به عظمت تمام رنج های تاریخ را به جان خریدند و آن چنان در این مسیر ایستادگی کردند که، در مقیاس کوچکتر، ذهن زیبای هر انسان مثبت اندیشی در سراسر عمر این جهان آن را با عطشی پایان ناپذیر معادل خواهد دانست.

اگر دین ندارید…

چند سال قبل با دختر خانم جوانی آشنا شدم که تحصیل کرده، باهوش و با پشتکار بود. یادم می آید وقتی برای اولین بار او را دیدم تازه در یک موسسه مشغول به کار شده بود. بعد از آن چند وقتی از او خبری نداشتم تا اینکه حدود یکسال بعد دوباره همدیگر را دیدیم، البته حالا دیگر آن کارمند ساده قبل نبود و مسئول یکی از بخش های کلیدی موسسه شده بود، برو و بیایی برای خودش داشت و از این وضعیت جدید خیلی خوشحال بود. من که از کنجکاوی از این ترقی یک ساله داشتم خفه می شدم بالأخره سر صحبت را باز کردم و تازه آن موقع بود که فهمیدم پشت این موفقیت چه خبرها که نیست؟!

حتماً شما هم آدم هایی از این دست را می شناسید که با «تن به هر کاری دادن» ها، «دور زدن» ها، «رشوه» و «باج دادن» ها و هزار راه و روش منفی دیگر در مدتی کوتاهتر از زمان لازم موفقیت های بزرگی را به دست می آورند و البته از آنجا که هر «به دست آوردنی» مستلزم «از دست دادنی» است، در برابر این موفقیت آزادگی شان را از دست می دهند. آن دختر خانم هم چیزهایی به دست آورده بود اما وقتی که حرف می زد می توانستی بوی اسارت و بردگی را از میان کلامش استشمام کنی.

آزادگی یکی از توانمندی های بزرگ روانی است که من اسمش را یک توانمندی مادر گذاشته ام. چون بسیاری از توانمندی های روانیِ دیگر وقتی می توانند بروز و ظهور پیدا کنند که قبل از آنها آزادگی در فرد وجود داشته باشد. یک انسان آزاده راحت تر از دیگران می تواند گذشت کند، بخشش کند، صبر کند، توکل کند، شاد باشد، مهربان باشد، فعال و پر انرژی باشد، خوش بین و مثبت اندیش باشد، خلاق باشد، خوب باشد و به سعادت مندی و آرامش برسد.

به نظر من به دلیل همین بنیادی بودن نقش آزادگی در تبلور سایر توانمندی های روانی و وجودی انسان و در نهایت رسیدن او به سرمنزل سعادت است که امام حسین (ع) بر آزادگی حتی بیش از دینداری تأکید کردند. ایشان که بیش از هر روانشناسی پیچیدگی های روانی و وجودی انسان ها را می شناختند، برای آگاهی دادن به انسان های همه زمان ها و مکان ها نسبت به این مسئله مهم، تا پای جان ایستادند تا عطش جاویدشان برای آموختن درس آزادگی به انسان ها را برای تاریخ به تصویر بکشند.

به نظر من در ذهن زیبای امام حسین (ع) فریاد العطش نه از سر تشنگی برای آب، بلکه برای آزادگی بخشی به من، شما و انسان های سرتاسر تاریخ بوده است. به فدای آن لب های همیشه تشنه ات یا حسین (ع).

راحله فلاح ،کارشناسی ارشد روانشناسی - بخش خانواده ایرانی تبیان